Π. οι «προβληματικοί»…

ΑΝΤΙΔΕΣΠΟΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Χριστός: “Οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών, υμείς δε ουχ’ ούτως”!

Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ – Α Υ Γ Ο Υ Σ Τα Ο Σ 1 9 8 9, Α Ρ Ι Θ Μ Ο Σ Φ Υ Λ Λ Ο Υ 16

ΟΙ “ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΙ” ΔΕΡΒΙΣΗΔΕΣ…

1. το…αραπιστάν

Σκάναλα, αγαπητοί εν Χριστώ σδελφοί, δεν συμβαίνουν μόνον στο Ελλαδιστάν. Συμβαίνουν και στο…Αραπιστάν.
Εκεί που βασιλεύει ο πολυχρονεμένος Αγιατολάχ, αλλά κυβερνούν οι κακοχρονισμένοι «αράπηδες». Που έχουν την ψυχή τους και την καρδιά τους πιο μαύρη κι απ’ το μαύρο τους το ράσο.
Κάθε, λοπόν πρωί, που ξυπνάει ο Αγιατολάχ και καπνίζει το ναργιλέ του και διαβάζει την εφημερίδα του, δεν προλαβαίνει να διαβάζει για σκάνδαλα: οικονομικά, ηθικά, διοικητικά. Και ό, τι βάλλει ο νους του σνθρώπου….
Και μπουνταλάς, όπως είναι και δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον του, δεν μπορεί να καταλάβει ποιος φταίει για τα σκάνδαλα. Κι όπου βρεθεί κι όπου αταθεί ρωτάει και ξαναρωτάει:
“Ποιοι άραγε κακοχρονισμένοι συντηρούν και τροφοδοτούν τη βιομηχανία των σκανδάλων;”
Και οι «αράπηδες» του αποκρίνονται πως “τα σκάνδαλα τα κατασκευάζουν οι …δημοσιογράφοι”.
Αλλά ο Αγιατολάχ δεν τους πιστεύει. Κι ας είναι μπουνταλάς.
Γιατί καταλαβαίνει πως η τζαναμπετιά τους και η μπαμπεσιά τους δεν έχει όρια..

2. ο παπα-Χαραλαμπης

Γι’ αυτό συχνά καλεί τον παπα- Χαραλάμπη. Γιατί ο παπα- Χαραλάμπης του λέει την αλήθεια. Που, όσο είναι ενοχλητική στ’ αυτιά, τόσο του γλυκαίνει την καρδιά:
-Το πρόβλημα, Αγιατολάχ μου, λέει ο παπα- χαραλάμπης, δεν είναι οι…δημοσιογράφοι, αλλά η «προβληματική» δερβισοκρατία. Είναι οι διάφοροι Ρασπούτιν και οι «αράπηδες» που λυμαίνονται την Εκκλησία.
-Αν κατάλαβα καλά, παπα-Χαραλάμπη, είσαι εναντίον των αγάμων κληρικών.
-Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει,Αγιατολάχ μου:
Οι άγαμοι είναι εναντίον των εγγάμων. Και η εμπάθειά τους και η εχθρότητα αυτή έχει πάρει σκανδαλώδεις διαστάσεις. Είμαι ογδόντα χρονών. Και έχω περισσότερα από πενήντα χρόνια μέσα στην Εκκλησία. Κι έχουνε δει πολλά τα μάτια μου…

3.γαϊδουριά…

΄Εχω δει, Αγιατολάχ μου, αρχιμανδρίτες να κλείνουν ογδοντάχρονο παπά έξω από το ναό, στον οποίο υπηρετούσε πολλά χρόνια. Και να του φέρονται με το χειρότερο τρόπο.
Κι όχι μόνο δεν ντρέπονταν γι’ αυτά, που έκαναν, αλλά καμάρωναν κιόλας.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν βρέθηκαν κάποιοι άλλοι με στοιχειώδη ευαισθησία και ανθρωπιά για να τους πουν:
«Ντροπή, βρε παιδιά! Είπαμε να κάνετε επίδειξη γαϊδουριάς. Αλλά όχι κι έτσι»!….

4.το γουρούνι

Και σκέψου,Αγιατολάχ μου, τι γίνεται, όταν τέτοιοι «αράπηδες» γίνονται δεσποτάδες!
Υπάρχουν περιστατικά δεσποτικού τεντυμποϋσμού και τραμπουκισμού, για τα οποία «αισχρόν εστί και λέγειν».
Θα αναφέρω μόνο ένα περιστατικό ενδεικτικό δεσποτικής βαρβαρότητας:
΄Ένα διάκος διάβασε το Ευαγγέλιο. Και λόγω τρακ και απειρίας έκαμε κάποια εκφραστικά σφάλματα…
Μόλις ο διάκος μπαίνει στο ιερό, τον χτυπάει ο δεσπότης με το Ευαγγέλιο στον αυχένα.
Κι ο διάκος σωριάζεται λιπόθυμος…
– “Πάρτε από δω ατό το γουρούνι!” λέει ο δεσπότης.
Και συνεχίζει να λειτουργεί…
-΄Εχω δει και ακούσει τόσα πολλά, Αγιατολάχ μου…Και τις οίδε πόσα έχουν δει και ακούσει και πάθει τόσοι άλλοι.
Που από φόβο δεν αποκαλύπτονται…

5.Πέτρος και Ιωάννης

Αλλά μην πας μακριά, Αγιατολάχ μου…
Βλέπεις νεαρότατους αρχιμανδρίτες, να προηγούνται στις διάφορες ιεροτελεστίες. Και ν’ αντιμετωπίζουν τους ασπρομάλληδες έγγαμους παπάδες σαν υποτακτικούς τους….
Και κατασκεύασαν μάλιστα και κάποιες γελοιωδέστατες θεωρίες:
«Πρέπει, λέει, να προηγούνται οι άγαμοι των εγγάμων! Γιατί και ο Χριστός, μεταξύ των μαθητών του, αγαπούσε περισσότερο τον άγαμο Ιωάννη!…
Και σκέψου, Αγιατολάχ μου, αν και οι έγγαμοι, με την ίδια κουτοπονηριά, υποστήριζαν ότι πρεέπι να προηγούνται αυτοί.
Γιατί Ο Χριστός είπε ότι θα θεμελιώσει την Εκκλησία του πάνω στην πίστη του έγγαμου Πέτρου…

6. τα…εωσφορίκια…

-Μην ξεχνάς, παπα- Χαραλάμπη, ότι υπάρχουν και τα οφφίκια.
-Ναι, ακριβώς, Αγιατολάχ μου, υπάρχουν κι αυτά τα εωσφορικά κατασκευάσματα.
Με τα οποία η κοσμική ματαιοδοξία και αλαζονεία εκτόπισε από την Εκκλησία την ευαγγελική ταπεινοφροσύνη και απλότητα.
Για να μπορεί έτσι η δεσποτοκρατία να εφαρμόζει σε βάρος των ιερέων την καταχθόνια τακτική του «διαίρει και βασίλευε».
Να προβάλλει τους δεσποτοκόλακες και να υποβιβάζει τους αξιοπρεπείς. Και κυρίως να προωθεί τους άγαμους σε βάρος των εγγάμων.

7. η παντούφλα

Και δεν επιδιώκεται μόνο το τιμητικό προβάδισμα των αγάμων, αλλά παράλληλα μεθοδεύεται και η οικονομική και οικογενειακή εξαθλίωση και εξόντωση, πολλές φορές των εγγάμων.
Των οποίων η θέση και καλώς εχόντων των πραγμάτων, είναι, λόγω των οικογενειακών βαρών, δυσχερής.
Και ξέρεις, Αγιατολάχ μου, ποιο είναι το πανίσχυρο όπλο της δεσποτοκρατίας, για να λυγίσει και να γονατίσει τον έγγαμο παπά;
Η οικογένεια:
“ Παπα-Χαραλάμπη, μου΄λεγε κάποιος ‘αραπο’-δεσπότης, σκέψου την οικογένειά σου, σκέψου τα παιδάκια σου”!
΄Όχι βέβαια, γιατί γνοιάστηκε και πόνεσε ποτέ για τα δικά μου ή τα οποιαδήποτε παιδιά. (΄Ισα-ίσα, μάλιστα, που όσο περισσότερο υποφέρει η οικογένεια του έγγαμου παπά τόσο περισσότερο χαίρονται και πανηγυρίζουν οι «αράπηδες»)…
Αλλά ακριβώς, γιατί γνωρίζουν ότι η οικογενειακή ταλαιπωρία είναι η οδυνηρότερη περιπέτεια για τον καθένα οικογενειάρχη. Και την επιστρατεύουν σαν το πειστικότερο επιχείρημα, για να απειλούν, να εκβιάζουν και να εξαναγκάζουν τους απροσκύνητους παπάδες να προσκυνούν την ιταμή τους παντούφλα….

8.απανθρωπιά

-Κι όμως, παπα- Χαραλάμπη, πολλοί απ’ αυτούς λένε ότι ενδιαφέρονται για την οικογένεια. Και ιδιαίτερα για τους πολύτεκνους.
Και οι φαρισαίοι της εποχής του Χριστού, Αγιατολάχ μου, έλεγαν πολλά «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις». Αλλά δεν έκαναν τίποτε….
Και οι σύγχρονοι φαρισαίοι λένε πολλά. Για να εξαπατούν τους αφελείς. Και να μπορούν να κάνουν τα τελείως αντίθετα. Και πάνω σ’ αυτό έχω προσωπική οδυνηρή εμπειρία:
΄Εχω δει, Αγιατολάχ μου, νεαρό πρωτοσύγκελλο να διώχνει με σπρωξιές ασπρομάλλη πολύτεκνο παπά, που του ζητούσε ενορία.
Και φαντάσου το μέγεθος της απανθρωπιάς και της υποκρισίας:
΄Όταν υπάρχουν πολύτεκνοι παπάδες χωρίς ενορία κι από το άλλο μέρος ορδές αγάμων κληρικών έχουν κατακλύσει τις ενορίες των αστικών κέντρων.
Και ύστερα μιλούν για στοργή και αγάπη για τους πολύτεκνους!…

9. χάσμα μέγα…

Αλλά δεν είναι μόνο οι μεσαιωνικές τιμητικές διακρίσεις υπέρ των αγάμων. Ούτε μόνο η υπονόμευση της οικονομικής και οικογενειακής υπόστασης των εγγάμων.
Μεταξύ των εγγάμων και των αγάμων κληρικών, Αγιατολάχ μου, «χάσμα μέγα εστήρικται». Και αυτό το μέγα χάσμα το έχουν δημιουργήσει με το «μέγα μυστήριον» του γάμου. Το οποίο σύμφωνα με το καθεστώς της δεσποτοκρατίας αποτελεί ανυπέρβλητο κώλυμα για τον επισκοπικό βαθμό.
Και σε ρωτάω, Αγιατολάχ μου:
Για ποιο λόγο οι έγγαμοι δεν μπορούν να γίνουν επίσκοποι; Είναι μήπως έγκλημα και αμαρτία ο γάμος;
Και έκαμε λάθος ο Πανάγαθος Θεός, που έπλασε τους ανθρώπους, όπως τους έπλασε!
Ή μήπως έκαμε λάθος ο Χριστός, που επέλεξε και εγγάμους μεταξύ των Αποστόλων του;
Και είναι πιο άγιοι και σοφοί αυτοί, που βάλθηκαν να βάλουν σε τάξη το Χριστό και το Θεό και το έργο τους!

10. ο παπισμός

Και σε ξαναρωτάω, Αγιατολάχ μου: Εξακολουθείς ακόμη να πιστεύεις ότι οι έγγαμοι είναι εναντίον των αγάμων; ΄Η είναι ολοφάνερο πως οι άγαμοι μεταχειρίζονται σαν αντικείμενα και κακομεταχειρίζονται βάναυσα και αδικούν ποικιλοτρόπως τους εγγάμους!
-΄Όταν τα πράγματα μιλούν, παπα- Χαραλάμπη μου, τα λόγια περιττεύουν.
-Και να προσθέσω και κάτι άλλο, Αγιατολάχ μου:
Ξέρω κάποιο δεσπότη, ο οποίος απομακρύνει σταδιακά και περιέργως απ’ τη Μητρόπολή του τους έγγαμους και τους αντικαθιστά με αγάμους.
Και ο Θεός να με βγάλει ψεύτη. Αλλά φοβούμαι μήπως κάποιοι εκπρόσωποι της δερβισοκρατίας προωθούν την παπικοποίηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Και σαν μια προϋπόθεση επιδιώκουν την σταδιακή επιβολή της αγαμίας του κλήρου.
΄Όπως ακριβώς έκεμε και ο Πάπας στο Μεσαίωνα…

11. οι χαρισματικοι…

-Και πιστεύεις, παπα-Χαραλάμπη, πως αν εκτοπίσει ολοκληρωτικά τους έγγαμους η δερβισοκρατία θ’ αφήσει ήσυχη την Εκκλησία;
-Σε καμιά περίπτωση, Αγιατολάχ μου! Γιατί η δερβισοκρατία δεν στρέφεται μόνο εναντίον εγγάμων, αλλά και εναντίον των…αγάμων.
-Παράδοξο!
-Καθόλου παράδοξο, Αγιατολάχ μου. Γιατί υπάρχουν δύο κατηγορίες αγάμων:
Στην πρώτη ανήκουν οι άγαμοι, που έχουν το χάρισμα της αγαμίας. Αυτοί που μένουν άγαμοι από αγάπη για το Χριστό και για την Εκκλησία.
Αυτοί που ξεχωρίζουν για την αγιότητά τους και τη σοφία τους. Που συνεχίζουν τη φωτενή παράδοση του ιερού Χρυσόστομου, του Κοσμά του Αιτωλού, του αγίου Νεκταρίου και τόσων άλλων…
Που ολάκερη η ζωή τους είναι προσφορά αγάπης και θυσίας για τους συνανθρώπους τους.
Στη δεύτερη ανήκει η «προβληματική» δερβισοκρατία:
Οι διάφοροι Ρασπούτιν και «αράπηδες». Που μένουν άγαμοι, χωρίς να έχουν το χάρισμα της αγαμίας.
Που στραγγαλίζουν και διαστρέφουν τη φύση τους. Και την αναγκάζουν να τους τιμωρεί με πολλούς και διαφόρους τρόπους….
Και ακριβώς, επειδή δεν μπορούν να εκδικηθούν τη φύση τους εκδικούνται οποιονδήποτε βρεθεί στο δρόμο τους.
Και πρώτα-πρώτα,βέβαια, εκδικούνται τους έγγαμους παπάδες. Οι οποίοι αποδέχονται την πραγματικότητα του εαυτού τους και ζουν τη φυσιολογική ζωή της οικογένειας.
Αλλά παράλληλα εκδικούνται και τους άγαμους χαρισματικούς.
Και αυτό, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο και παράδοξο, είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Γιατί οι «αράπηδες» διαισθάνονται ότι τους χωρίζει χάσμα μέγα και αγεφύρωτο απ’ τους χαρισματικούς αγάμους. Γιατί, ενώ οι χαρισματικοί πυρπολούνται απ’ το θεϊκό έρωτα, αυτοί πυρακτώνονται απ’ τα διαβολικά πάθη.
Κι αν προσέξεις, Αγιατολάχ μου, θα διαπιστώσεις ότι δύσκολα οι χαρισματούχοι άγαμοι φτάνουν στο βαθμό του επισκόπου.
Συνήθως παραγκωνίζονται συστηματικά, όταν δεν διώκονται αμείλικτα. Κι αν κάνουν αριά και κάποτε επισκόπους μερικούς χαρισματικούς, τους κάνουν, για να παραπλανούν την κοινή γνώμη και να εξουδετερώνουν την παρρησία τους.
Αλλά κι αυτούς τους ελάχιστους φροντίζουν να τους δολοφονούν ηθικά και να τους παροπλίζουν μεθοδικά.
Ας θυμηθούμε τι έπαθε ο άγιος Νεκτάριος. Κι ακόμη τι έπαθε και τι έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος: “Ποτέ δεν φοβήθηκα τόσο, όσο τους δεσποτάδες, εκτός ολίγων”….

12. φωτια…

-Και πώς, παπα- Χαραολάμπη μου, μπορεί ν’ απαλλαγεί η Εκκλησία απ’ την «προβληματική» δεσποτοκρατία;
-Την απάντηση, Αγιατολάχ μου, θα τη βρούμε στο γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου:
Τι λέει ο Χριστός;
“Ου πάντες χωρούσι,λέει, τον λόγον” της αγαμίας.
Κι ο Παύλος:
“Κρείσσον εστί γαμήσαι ή πυρούσθαι”. Ο εστί μεθερμηνευόμενον: Καλύτερη και φρονιμότερη η παντρειά από της σάρκας τη φωτιά.
Αλλά κι ο Πανάγαθος Θεός έκαμε τη ζωή μας απλή.
Για να μπορούμε να περιστέλλουμε τα πάθη μας και να καλλιεργούμε την αρετή.
Εμείς όμως-θεϊκότεροι απ’ το Θεό και περισσότερο χριστιανοί
απ’ το Χριστό και τον Παύλο-αναποδογυρίσαμε το Ευαγγέλιο. Κλείσαμε τους δρόμους της αρετής. Και στήσαμε τις παγίδες της αμαρτίας και ανοίξαμε τα βάραθρα των σκανδάλων.
Και κάμαμε τη ζωή μας περίπλοκη και αδιέξοδη.
-Και, λοιπόν, παπα-Χαραλάμπη, τι πρέπει να γίνει;
-Το σωστό, Αγιατολάχ μου, το σωστό:
Πρώτα-πρώτα να γίνονται επίσκοποι και οι έγγαμοι.΄Όπως ακριβώς το θέλησε ο Χριστός και η ζωντανή Εκκλησία των πρώτων αιώνων.
΄Ετσι ώστε ν’ απαλλαγεί η Εκκλησία απ’ τους διάφορους μωροφιλόδοξους «αράπηδες», που μένουν άγαμοι χωρίς να έχουν το χάρισμα της αγαμίας, επειδή θέλουν να γίνουν δεσποτάδες.
Αλλά, εκτός απ’ τους «αράπηδες», πρέπει στο σημείο αυτό να μιλήσουμε για μια πολύ συμπαθή περίπτωση αγάμων:
Αυτούς που από αγαθή προαίρεση ακολουθούν τον δρόμο της αγαμίας. Αλλά μετά την χειροτονία τους διαπιστώνουν ότι «ου χωρούσι τον λόγον τούτον»….
Γιατί να μην μπορούν οι άνθρωποι αυτοί, Αγιατολάχ μου να παντρεύονται; Και γιατί να αντιμετωπίζουν το απάνθρωπο δίλημμα:
΄Η γάμος και έκπτωση απ’ την ιερωσύνη ή ιερωσύνη και βίος αβίωτος μέσα στην κόλαση και τη φωτιά της αγαμίας!
΄Όπως συμβαίνει τώρα. Σάμπως ο γάμος να μην είναι το «μέγα μυστήριο» της Εκκλησίας, αλλά κάποιο μεγάλο έγκλημα…
Και βέβαια είναι αυτονόητο ότι πρέπει να επιτραπεί ο δεύτερος γάμος στους έγγαμους κληρικούς, που χηρεύουν.
Φοβούμαι,παπα- Χαραλάμπη μου, πως πας πολύ μακριά. Κι, αντί να σβήσεις τη φωτιά της αγαμίας, θ’ ανάψεις τη φωτιά του φανατισμού όλων εκείνων των σουπερ-χριστιανών, που θέλουν να είναι ορθοδοξότεροι απ’ το Χριστό.
Πάω, Αγιατολάχ μου, όσο μακριά πάει και η φρονιμάδα, όσο μακριά θέλει ο «χρηστός ζυγός» του Χριστού να πηγαίνουμε….
Γιατί νομίζω πως είναι χιλιάδες φορές προτιμότερο να δημιουργεί κάποιος οικογένεια, παρά να κινδυνεύει να δημιουργήσει σκάναδαλα.
΄Η να βρίσκεται σε άσπονδο πόλεμο με τη φύση του και τη συνείδησή του…
΄Οσο για κείνους που δεν σκαναδαλίζονται από την ύπαρξη, αλλά απ’ την έλλειψη σκανδάλων;
Που έχουν αντικαταστήσει το «ελαφρύ φορτίο» του Χριστού, που είναι στα ανθρώπινα μέτρα με «φορτία βαριά και δυσβάστακτα», που τα φορτώνουν στιςπλάτες των άλλων, χωρίς ούτε με το μικρό δαχτυλάκι τους να τ’ αγγίζουν οι ίδιοι;
Γι’ αυτούς τι άλλο να πούμε; Ει μη ότι “πληρούσι το μέτρον των πατέρων” αυτών. Δηλαδή των Φαρισαίων!

13. σκοτάδι…

Αλλά δεν είναι μόνο τα ηθικά, είναι και τα οικονομικά σκάνδαλα: ΄Ακουσε, Αγιατολάχ μου, τι λένε κάποιες δεσποτικές θεωρίες για τη διαχείριση των εκκλησιαστικών χρημάτων. ΄Ακουσε και φρίξε:
Ο δεσπότης, λένε, χρησιμοποιεί για τη διαχείριση των εκκλησιαστικών(= κλήρου και λαού) χρημάτων, «όταν θέλι, όποιους θέλει, για ό,τι θέλει και όσο θέλει».Κι αν δεν θέλει να μπερδεύεται με πολλούς, μπορεί να χρησιμοποιεί και έναν μόνο κληρικό, σαν οικονόμο.
-Σκοτεινές, πολύ σκοτεινές θεωρίες, παπα- Χαραλάμπη.
-Και που εφαρμόζονται από πολλούς πολύ σκοτεινότερα, Αγιατολάχ μου. Και για να καταλάβεις άκουσε τι λέει ο πρώην δεσπότης Αττικής κ. Νικόδημος στο «Ανοιχτό Υπόμνημά» του:
«Οι πολλοί, λέει, έχουν πάψει ν’ ασκούν την προσταγή του Κυρίου, που υποχρεώνει τους Αποστόλους και τους διαδόχους των σε έσχατη φτώχεια…
Φτωχοί στο ξεκίνημά τους οι περισσότεροι σημερινοί Κροίσοι της Εκκλησίας. Ωστόσο μετά την υπόσχεση της ακτημοσύνης και την περιβολή του ράσου…οι βαθιές τσέπες της ιερατικής και αρχιερατικής ενδυμασίας φουσκώνουν απ’ το συναγμένο χρήμα…
Και τους ρωτάει: Μπορείτε να εξηγήσετε στο πλήρωμα της Εκκλησίας πώς γίνατα πλούσιοι;
Και αποκρίνεται ο ίδιος: Καθώς δεν δίνετε λογαριασμό σε κανέναν και καθώς η συνείδησή σας έχει λασκάρει απ’ τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις των θυρών της, όλες τις μεθόδους πλουτισμού τις θεωρείτε παραδεκτές κ αι όλες τις κομπίνες του κοσμικού κατεστημένου τις έχτε δοκιμάσει»….
Κι αφού τους καταλογίζει «χρηματισμό στην άσκηση της ιερής επισκοπικής διακονίας», «κομπίνες στη διαχείριση του χρήματος της Εκκλησίας», «σφετερισμό των δωρεών», «άρμεγμα των φτωχών ιερέων», «είσπραξη προμηθειών απ’ το εμπόριο των εκκλησιαστικών ειδών», συνεχίζει:
«Πουλάτε ανεξέλγκτα τα κτήματα των Μονών…Και βάζετε το αντίτιμο στα δικά σας ταμεία. Κλειδώνετε τα παγκάρια των μεγάλων προσκυνημάτων και παίρνετε το περιεχόμενο στα μητροπολιτικά σας οικήματα, για να κάνετε μόνοι σας την καταμέτρεηση και να διαχειρισθείτε ανεξέλεγκτα τις προσφορέςτου λαού….
Και καταλήγει: «Οι επινοήσεις σας για επέλαση και επέμβαση στα μυστικά και φανερά ταμεία των Εκκλησιών και των Μονών είναι τόσες πολλές και τόσο πικάντικες, που θα τις θεωρούσε πρωτότυπες ακόμη και ο διάβολος»!…
Τ’ άκουσες, Αγιατολάχ μου; Η διαχείριση του εκκλησιαστικού χρήματος είναι σκανδαλωδέστερη ακόμη κι απ’ τη διαβολική φαντασία.

14. φως

-Σκοτάδι, πολύ σκοτάδι, παπα-Χαραλάμπη! Και δύσκολο, πολύ δύσκολο να σκορπιστεί….
-Φως χρειάζεται, αγιατολάχ μου, περισσότερο φως. Τι λέει ο Χριστός;
«Πας, λέει, ο φαύλα πράσσων, μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως. ΄Ινα μη ελεγχθή τα έργα αυτού. Ο δε ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή τα έργα αυτού»…
Και δεν το λέει μόνο ο Χριστός. Το λέει και η ΟΤΟΕ(=Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλλήλων):
«Το απόρρητο στην οικονομική διαχείοριση, λέει, γεννάει σκάνδαλα».
-Και τι θα μπορούσε να γίνει, παπα- Χαραλάμπη μου;
Ό,τι έγινε και στην πρώτη Εκκλησία, την αποστολική:
΄Όταν οι χριστιανοί ζήτησαν απ’ τους Αποστόλους να αναλάβουν την οικονομική διαχείριση, εκείνοι αποκρίθηκαν:
«Ουκ αρεστόν εστίν ημάς, καταλείψαντας τονλόγον του Θεού, διακονείν τραπέζαις. Επισκέψασθε ουν υμείς άνδρες επτά…ους καταστήσομεν επί την χρείαν ταύτην».
Απέναντι στο σκοτάδι της δεσποτοκρατίας χρειάζεται το άπλετο φως του Ευαγγελίου. Να μην αναμιγνύονται,δηλαδή, οι κληρικοί στην οικονομική διαχείριση. Και να είναι αυτή έργο λαϊκών, που εκλέγονται απ’ την εκκλησιαστική κοινότητα.

15. ανθρωπιά…

Κι αν πρέπει να είναι εκλεκτοί αυτοί που διαχειρίζονται τα οικονομικά, πολύ περισσότερο πρέπει να εκλέγονται απ’ το πλήρωμα της Εκκλησίας αυτοί που διαχειρίζονται τα πνευματικά αγαθά:
Δηλαδή οι κληρικοί.
Για να τερματιστεί, έτσι, κάποτε, το καθεστώς της ευνοιοκρατίας και αναξιοκρατίας, που, συνήθως, επικρατεί.
Για ν’ απαλλαγεί η Εκκλησία απ’ τους διαφόρους πολύγαμους άγαμους, πολυκτήμονες ακτήμονες, ΑΣΚΟΙ-τικούς ιπποπόταμους, τους τραμπούκους, τους κομπιναδόρους και τους γυναικοπρεπείς.
Που συνήθως, όταν πεθαίνουν, δίνονται ομηρικές μάχες ανάμεσα στους νόμιμους και παράνομους συγγενείς τους για την σκανδαλώδη κληρονομιά τους.
Κι όχι μόνο απ’ αυτούς. Αλλά κι απ’ τους άλλους:
Που μπορεί να μη βαρύνονται με ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα. Που μπορεί να νηστεύουν τις σαρακοστές τα συκωτάκια, αλλά ροκανίζουν ολοχρονίς τις καρδιές των παπάδων…
Ν’ απαλλαγεί η Εκκλησία απ’ όλους αυτούς τους «αράπηδες», που κλήρος και λαός δεν θα ’θελε ούτε ζωγραφιστούς να τους έβλεπε.
Κι όμως στο όνομα της δεσποτικής αυθαιρεσίας τους «υφίσταται».
Και να ιδούμε κάποτε επισκόπους σαν τον π. Τιμόθεο Κιλίφη, τον π. Χρυσόστομο Ντανάκα, τον π. Ιερόθεο Βλάχο, κλπ.
Και έγγαμους. Σαν τον αείμνηστο π. Γεώργιο Πυρουνάκη. Και άλλους….
Που, με τη σοφία τους και την ανθρωπιά τους, έχουν κερδίσει την αγάπη και την αναγνώριση της εκκλησιαστικής συνείδησης.

16.Ηρωδιάδες…

-Και πιστεύεις, παπα- Χαραλάμπη, πως, αν γίνουν αυτά που λες, θα λείψουν τα σκάνδαλα από την Εκκλησία;
-Τα σκάνδαλα, Αγιατολάχ μου, είναι δύσκολο να εξαλειφθούν ολοκληρωτικά.
Αλλά άλλο τα σκάνδαλα σαν εξαίρεση και άλλο σαν κανόνας.
Και το καθεστώς της δεσποτοκρατίας είναι μόνιμο και διαρκές σκάνδαλο μέσα στην Εκκλησία.
Το σκανδαλωδέστερο των σκανδάλων: ΄Όχι μόνο, γιατί ενσαρκώνει την εωσφορική αλαζονεία και «ύβρη». Με την οποία πολεμάει το θέλημα του Θεού και καταπατεί τα δικαιώματα του πιστού λαού.
Αλλά και γιατί συντηρεί τους σκανδαλοποιούς και εκτρέφει τα σκάνδαλα. Και δυναμιτίζει την ηθική υπόσταση της Εκκλησίας…
Η συμμετοχή, λοιπόν, όλου του κλήρου και του λαού στην εκλογή των λειτουργών της Εκκλησίας και τη λήψη των αποφάσεων, θα αναπτύξει και θα επιβάλει την εκκλησιαστική συνείδηση.
Η οποία ακριβώς θα αναδείξει τους χαρισματούχους κληρικούς. Και θ’ απαλλάξει την Εκκλησία απ’ την «προβληματική» δεσποτοκρατία….
Τέτοια λέει ο παπα- Χαραλάμπης στον Αγιατολάχ εκεί…μακριά στο Αραπιστάν.
Και ο Αγιατολάχ τα’ ακούει μ’ ενδιαφέρον….
Αλλά όταν οι Ηρωδιάδες και οι Σαλώμες της «προβληματικής» δερβισοκρατίας χορεύουν τους προφητοκτόνους χορούς οι Αγιατολάχηδες συνευδοκούν στην εξόντωση των παπα- Χαραλάμπηδων. Και εγκαταλείπουν την Εκκλησία στο έλεος της αυθαιρεσίας των «αράπηδων».
Νυν και αεί…

ΤΟ 17ο ΦΥΛΛΟ

Και βέβαια ο «Α.Α.» δεν θα μπορούσε να κλείσει ( στο 17ο φύλλο) παρά με μια τελευταία ματιά στο ερεβώδες τοπίο της δεσποτοκρατίας.
Που απ’ την κυρίαρχη τότε μορφή του «αράπη» το ονομάσαμε: Αραπιστάν….