ΑΝΤΙΔΕΣΠΟΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Χριστός: « Οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών, υμείς δε ουχ ούτως»
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ- ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 1- ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ δρχ 2
Δεσποτισμός, τυραννία, φασισμός, χούντα: μνήμες και πραγματικότητες εφιαλτικές. Αλυσίδα από φρικαλεότητες: σφαγές, εξανδραποδισμούς,, ατιμώσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες, προδοσίες, δολοφονίες, εκτελέσεις…
΄Όταν μιλούμε για δεσποτισμό, δεν αναφερόμαστε μόνο στα βάθη των αιώνων ή τα μεσάνυχτα του Μεσαίωνα. Κι όταν αναφερόμαστε στο φασισμό και τη χούντα δεν εννοούμε μόνο το Χίτλερ και το Μουσολίνι. Που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα. Ούτε μόνο τον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη, που μας είχαν βάλει στο γύψο.
Αναφερόμαστε και σε σύγχρονες πραγματικότητες. Και εννοούμε το φασισμό εκείνο που ζεσταίνεται στον κόρφο της δημοκρατίας, της επιστήμης, της ελευθεροτυπίας,κλπ. Και τον δεσποτισμό που φιγουράρει σαν εκπρόσωπος του Χριστού και της Εκκλησίας!
Αυτούς, που με…άλλου είδους όπλα έχουν μαζοποιήσει και περιθωριοποιήσει το λαό. Και εξοντώνουν και δολοφονούν ηθικά καθένα που στέκεται εμπόδιο στα σάπια και σκοτεινά τους συμφέροντα…
ΤΟ RΕΧΟΝΑ
Εκκλησία σημαίνει δημοκρατία. Και δεσποτισμός σημαίνει τυραννία. ΄Οπου υπάρχει το ένα είναι αδύνατο να υπάρχει το άλλο. Πράγμα που σημαίνει ότι η Εκκλησία, ως λαός του Θεού είναι νεκρή. Και αδιάψευστο πιστοποιητικό του θανάτου της είναι το μαύρο όρνιο του δεσποτισμού, που γατζωμένο πάνω της ξεσχίζει και κατατρώγει τις σάρκες της…
Στα χρόνια της δικτατορίας οι δεσποτάδες ξεπέρασαν και τα έσχατα όρια της ανυποληψίας. ΄Όχι μόνο γιατί επιδόθηκαν σε εξευτελιστικές εκδηλώσεις κολακείας και λατρείας προς τους δικτάτορες. Αλλά και , γιατί αλληλοσπαράχτηκαν μεταξύ τους με πρωτοφανή για ανθρώπινα όντα αγριότητα. Και απόδειξαν έτσι ότι δεν έχουν καμιά σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Για τον ιδιαίτερο λόγο ότι τα ντροπιασμένα έργα τους, τα εμφανίζουν σαν έργα του Χριστού και της Εκκλησίας.
΄Ολοι οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ των εκκλησιαστικών πραγμάτων πίστευαν ότι μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας οι ασύδοτοι αυτοί τυχοδιώκτες θα τιμωρούνταν παραδειγματικά. Διαψεύστηκαν όμως…
Η δεξιά που διαδέχτηκε τη δικτατορία σεβάστηκε τη μακρόχρονη παράδοση συνοδοιπορίας της με το δεσποτισμό και άφησε ανενόχλητους τους δεσποτάδες. Αλλά η διάψευση ήταν οικτρή και τραγική, όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ μπορούσε με μια απλή κίνηση να λύσει το εκκλησιαστικό πρόβλημα: Να στείλει τους πρωτεργάτες του δεσποτισμού στον Κορυδαλλό, μαζί με τους ομογάλακτους αδελφούς τους, τους δικτάτορες. Και τους υπόλοιπους στα μοναστήρια τους, για να ξεκοκκίζουν τα κομποσχοίνια τους. Και ύστερα να αναθέσουν στο λαό να εκλέξει τους επισκόπους του και τον αρχιεπίσκπό του. Οπότε ούτε τ’ ανήψια των δεσποτάδων θα τολμούσαν να βγάλουν τσιμουδιά.
Αντί όμως γι’ αυτή τη σωστή κίνηση και λύση, κάποιοι ερασιτέχνες στα εκκλησιαστικά παρέσυραν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ν’ ασχοληθεί με το θέμα του γάμου(πολιτικού- θρησκευτικού) και άλλα παρόμοια…Για να έρθει έτσι σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και να ρίξει μπόλικο νερό στο μύλο των δεσποτάδων.
Αποτέλεσμα: Οι δεσποτάδες που είχαν λουφάξει κάτω απ’ το βάρος των ανομημάτων τους, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, πέρασαν στην αντεπίθεση. Και βέβαια οι πρώτοι που πληρώνουν τα απωθημένα τους είναι τα αιώνια θυματά τους: οι παπάδες. Και, πριν απ’ όλους, οι δημοκρατικοί παπάδες.. Αυτοί που στάθηκαν αντιμέτωποι στο φασισμό και το δεσποτισμό. Που θεωρούν υποχρέωσή τους ν’ ακούνε τη φωνή του Θεού και του λαού. Και να γίνονται διερμηνείς του θελήματός τους.
Πρόσφατο παράδειγμα: Ο παπα- Κώστας Κώστας απ’ την Αιανή Κοζάνης. Ο Δεσπότης της περιοχής τον μεταχειρίστηκε, όπως οι Νοτιοαφρικανοί ρατσιστές τους μαύρους.: Χωρίς να σεβαστεί την προσωπικότητά του, την οικογενειακή του υπόσταση, χωρίς να σεβαστεί τη θέληση του λαού της Αιανής τον μετέθεσε.
Και βέβαια υπάρχουν και άλλα παραδείγματα…Που όμως δεν είναι του παρόντος ν’ αναφέρουμε. Πάντως γεγονός είναι ότι οι παπάδες του λαού καταδιώκονται από τη χούντα των δεσποτάδων. Τη στιγμή ακριβώς που η Κυβέρνηση του λαού συνεργάζεται ΑΡΙΣΤΑ με τους δεσποτάδες της Χούντας.. Που τους περιποείται και τους παρέχει κάθε υλική, νομική και ηθική υποστήριξη…
Και εδώ ακριβώς είναι που έπρεπε να βρεθεί κάποιος, για να μιλήσει στην Κυβέρνηση της “αλλαγής” για το ΡΕΧΟΝΑ, το πολυδιαφημισμένο αποσμητικό. Κι αυτός δεν μπορούσε να είναι κανένας άλλος από τον πατέρα και παπά του λαού: τον παπα- Πυρουνάκη. Αυτόν που περισσότερο από κάθε άλλον, ακλόνητος και ασυμβίβαστος, σωστός και ακέραιος, στάθηκε μέσα στη θολούρα των πολιτικών και θρησκευτικών μας πραγμάτων.
Κι ο παπα- Πυρουνάκης μίλησε με την παραίτησή του. Την παραίτησή του που δεν είναι η φωνή ενός κουρασμένου ανθρώπου ή η λιποταξία ενός δειλού, αλλά ο λιονταρίσιος βρυχηθμός ενός βιβλικού προφήτη.
“Επιτέλους, κύριοι, φαίνεται να λέει ο παπα-Πυρουνάκης. Πέστε μας με ποιους είστε; Με το Λαό ή τους τυράννους! Μήπως πιστεύετε ότι η τυραννία ήταν κακή στην πολιτεία, αλλά είναι καλή στην Εκκλησία! ΄Η μήπως ακολουθείτε την αρχή της μη επεμβάσεως στα εσωτερικά της Εκκλησίας;΄Όπως ισχυρίζονταν και οι προστάτες της εφτάχρονης δικτατορίας…
Αλλά εσείς δεν μπορείτε ούτε καν να ισχυριστείτε κάτι τέτοιο. Αφού η σχέση σας προς την Εκκλησία, ως “νόμω κρατούσης πολιτείας” αποτελεί πανηγυρική επέμβαση και απροκάλυπτη υποστήριξη των δεσποτάδων σε βάρος του λαού και των παπάδων του…
΄Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να ξεκαθαρίσετε, αν είστε με την Εκκλησία ή την τυραννία. Γιατί Εκκλησία είναι ολάκερος ο ελληνικός λαός. Που τον αγνοούν και τον αντιμετωπίζουν με ύψιστη περιφρόνηση οι τύραννοι δεσποτάδες. Οι οποίοι με την δύναμη των νόμων σας στρογγυλοκάθονται στο σβέρκο του. Κι από την φορομπηχτική καταδίωξη των οποίων δεν υποφέρει μόνο, όσο ζει, αλλά και μετά το θάνατό του ο ορθόδοξος ΄Ελληνας. Ωσάν να μην τους φτάνουν οι πλουσιοπάροχοι μισθοί”…
Μπροστά στις εκλογές της επόμενης τετραετίας πρέπει να πάρετε θέση. Γιατί η θέση του λαού είναι προ πολλού ξεκαθαρισμένη. Είναι η θέση που πήρε ο παπάς του, ο παπα- Γιώργης ο Πυρουνάκης: Ν’ απαλλαγεί η Εκκλησία του Χριστού και του λαού από την τυραννία των δεσποτάδων!….
Στα χρόνια της δικτατορίας οι δεσποτάδες ξεπέρασαν και τα έσχατα όρια της ανυποληψίας. ΄Όχι μόνο γιατί επιδόθηκαν σε εξευτελιστικές εκδηλώσεις κολακείας και λατρείας προς τους δικτάτορες. Αλλά και , γιατί αλληλοσπαράχτηκαν μεταξύ τους με πρωτοφανή για ανθρώπινα όντα αγριότητα. Και απόδειξαν έτσι ότι δεν έχουν καμιά σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Για τον ιδιαίτερο λόγο ότι τα ντροπιασμένα έργα τους, τα εμφανίζουν σαν έργα του Χριστού και της Εκκλησίας.
΄Ολοι οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ των εκκλησιαστικών πραγμάτων πίστευαν ότι μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας οι ασύδοτοι αυτοί τυχοδιώκτες θα τιμωρούνταν παραδειγματικά. Διαψεύστηκαν όμως…
Η δεξιά που διαδέχτηκε τη δικτατορία σεβάστηκε τη μακρόχρονη παράδοση συνοδοιπορίας της με το δεσποτισμό και άφησε ανενόχλητους τους δεσποτάδες. Αλλά η διάψευση ήταν οικτρή και τραγική, όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ μπορούσε με μια απλή κίνηση να λύσει το εκκλησιαστικό πρόβλημα: Να στείλει τους πρωτεργάτες του δεσποτισμού στον Κορυδαλλό, μαζί με τους ομογάλακτους αδελφούς τους, τους δικτάτορες. Και τους υπόλοιπους στα μοναστήρια τους, για να ξεκοκκίζουν τα κομποσχοίνια τους. Και ύστερα να αναθέσουν στο λαό να εκλέξει τους επισκόπους του και τον αρχιεπίσκπό του. Οπότε ούτε τ’ ανήψια των δεσποτάδων θα τολμούσαν να βγάλουν τσιμουδιά.
Αντί όμως γι’ αυτή τη σωστή κίνηση και λύση, κάποιοι ερασιτέχνες στα εκκλησιαστικά παρέσυραν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ν’ ασχοληθεί με το θέμα του γάμου(πολιτικού- θρησκευτικού) και άλλα παρόμοια…Για να έρθει έτσι σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και να ρίξει μπόλικο νερό στο μύλο των δεσποτάδων.
Αποτέλεσμα: Οι δεσποτάδες που είχαν λουφάξει κάτω απ’ το βάρος των ανομημάτων τους, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, πέρασαν στην αντεπίθεση. Και βέβαια οι πρώτοι που πληρώνουν τα απωθημένα τους είναι τα αιώνια θυματά τους: οι παπάδες. Και, πριν απ’ όλους, οι δημοκρατικοί παπάδες.. Αυτοί που στάθηκαν αντιμέτωποι στο φασισμό και το δεσποτισμό. Που θεωρούν υποχρέωσή τους ν’ ακούνε τη φωνή του Θεού και του λαού. Και να γίνονται διερμηνείς του θελήματός τους.
Πρόσφατο παράδειγμα: Ο παπα- Κώστας Κώστας απ’ την Αιανή Κοζάνης. Ο Δεσπότης της περιοχής τον μεταχειρίστηκε, όπως οι Νοτιοαφρικανοί ρατσιστές τους μαύρους.: Χωρίς να σεβαστεί την προσωπικότητά του, την οικογενειακή του υπόσταση, χωρίς να σεβαστεί τη θέληση του λαού της Αιανής τον μετέθεσε.
Και βέβαια υπάρχουν και άλλα παραδείγματα…Που όμως δεν είναι του παρόντος ν’ αναφέρουμε. Πάντως γεγονός είναι ότι οι παπάδες του λαού καταδιώκονται από τη χούντα των δεσποτάδων. Τη στιγμή ακριβώς που η Κυβέρνηση του λαού συνεργάζεται ΑΡΙΣΤΑ με τους δεσποτάδες της Χούντας.. Που τους περιποείται και τους παρέχει κάθε υλική, νομική και ηθική υποστήριξη…
Και εδώ ακριβώς είναι που έπρεπε να βρεθεί κάποιος, για να μιλήσει στην Κυβέρνηση της “αλλαγής” για το ΡΕΧΟΝΑ, το πολυδιαφημισμένο αποσμητικό. Κι αυτός δεν μπορούσε να είναι κανένας άλλος από τον πατέρα και παπά του λαού: τον παπα- Πυρουνάκη. Αυτόν που περισσότερο από κάθε άλλον, ακλόνητος και ασυμβίβαστος, σωστός και ακέραιος, στάθηκε μέσα στη θολούρα των πολιτικών και θρησκευτικών μας πραγμάτων.
Κι ο παπα- Πυρουνάκης μίλησε με την παραίτησή του. Την παραίτησή του που δεν είναι η φωνή ενός κουρασμένου ανθρώπου ή η λιποταξία ενός δειλού, αλλά ο λιονταρίσιος βρυχηθμός ενός βιβλικού προφήτη.
“Επιτέλους, κύριοι, φαίνεται να λέει ο παπα-Πυρουνάκης. Πέστε μας με ποιους είστε; Με το Λαό ή τους τυράννους! Μήπως πιστεύετε ότι η τυραννία ήταν κακή στην πολιτεία, αλλά είναι καλή στην Εκκλησία! ΄Η μήπως ακολουθείτε την αρχή της μη επεμβάσεως στα εσωτερικά της Εκκλησίας;΄Όπως ισχυρίζονταν και οι προστάτες της εφτάχρονης δικτατορίας…
Αλλά εσείς δεν μπορείτε ούτε καν να ισχυριστείτε κάτι τέτοιο. Αφού η σχέση σας προς την Εκκλησία, ως “νόμω κρατούσης πολιτείας” αποτελεί πανηγυρική επέμβαση και απροκάλυπτη υποστήριξη των δεσποτάδων σε βάρος του λαού και των παπάδων του…
΄Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να ξεκαθαρίσετε, αν είστε με την Εκκλησία ή την τυραννία. Γιατί Εκκλησία είναι ολάκερος ο ελληνικός λαός. Που τον αγνοούν και τον αντιμετωπίζουν με ύψιστη περιφρόνηση οι τύραννοι δεσποτάδες. Οι οποίοι με την δύναμη των νόμων σας στρογγυλοκάθονται στο σβέρκο του. Κι από την φορομπηχτική καταδίωξη των οποίων δεν υποφέρει μόνο, όσο ζει, αλλά και μετά το θάνατό του ο ορθόδοξος ΄Ελληνας. Ωσάν να μην τους φτάνουν οι πλουσιοπάροχοι μισθοί”…
Μπροστά στις εκλογές της επόμενης τετραετίας πρέπει να πάρετε θέση. Γιατί η θέση του λαού είναι προ πολλού ξεκαθαρισμένη. Είναι η θέση που πήρε ο παπάς του, ο παπα- Γιώργης ο Πυρουνάκης: Ν’ απαλλαγεί η Εκκλησία του Χριστού και του λαού από την τυραννία των δεσποτάδων!….
Ο «δεκάρικος» φασισμός
1. ΄Ελληνες και φιλέλληνες
Υπάρχει μια χούντα ψευτοδιανοούμενων, μια κάστα τραμπούκων: Βάρβαρων ελληνολατρών και ορθόδοξων…αντίχριστων. Που στο όνομα της κάλπικης εθνικοφροσύνης τους «φακελλώνουν», σαν χουντικοί ασφαλίτες, όσους δεν προσκυνούν την περιούσια στενοκεφαλιά τους. Και τους αφαιρούν αυτοί οι σούπερ- ΄Ελληνες, σαν άλλοι Παττακοί την ελληνική τους…ιθαγένεια.
΄Ενας τέτοιος,λοιπόν, εθνοσωτήρας, ανεβασμένος πάνω στο τανκ κάποιας ‘δεκάρικης’ εφημερίδας, έγραψε σε βάρος του υποφαινομένου και μάλιστα με τη λεζάντα ‘καθαρά και ξάστερα’, ένα πολύ βρώμικο και σκοτεινό κείμενο. ΄Οπου- ανάμεσα σε πολλά άλλα φαιδρά και ανόητα- με αποκαλεί και σαρικοφόρο μουλά. Γιατί, λέει, του είπαμε το Μεγαλέξαντρο «χασάπη των λαών». Ενώ αυτός τον θέλει το μεγαλύτερο εκπολιτιστή της ιστορίας.
Δικαίωμά του. ΄Όπως δικαίωμα θα έχουν και οι Τούρκοι να πιστεύουν το ίδιο για τον Μωάμεθ. Και οι Γερμανοί για το Χίτλερ. Και όλοι οι μουλάδες του Μολώχ. Που ξεχωρίζουν τους κατακτητές σε κακούς(τους ξένους) και εκπολιτιστές(τους δικούς τους). Και δίνουν έτσι τροφή στις κρεατομηχανές του πολέμου.
΄Όμως υπάρχουν κάποιοι νόμοι πανανθρώπινοι: ηθικοί και πνευματικοί. Που καταδικάζουν τους κατακτητές και τον ιμπεριαλισμό ως «ύβρη» απέναντι στο μέτρο του ανθρωπισμού και της θείας δικαιοσύνης. Και αυτοί οι νόμοι συμβαίνει να είναι καθοριστικά στοιχεία του ελληνικού και του χριστιανικού πολιτισμού.
Ο Αισχύλος, για παράδειγμα, ο μαραθωνομάχος, καταδικάζει, στους «Πέρσες» του, την εκστρατεία του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας. Και ο Θουκυδίδης καταδικάζει την ‘ύβρη’ της αθηναϊκής πολιτείας εναντίον της Σικελίας. Και βέβαια δεν ήταν ανθέλληνας ο Δημοσθένης , που, μέχρι την τελευταία του πνοή, πολέμησε την ιμπεριαλιστική πολιτική του Φίλιππου και του Αλέξανδρου.
Από το άλλο μέρος δεν μπορεί ένας χριστιανός και πολύ περισσότερο ένας κληρικός να εύχεται ‘νίκας κατά βαρβάρων’. ΄Όταν οι νίκες αυτές αναφέρονται όχι σε πολέμους απελευθερωτικούς και αμυντικούς, αλλά σε κατακτητικούς.
H αντοχή και η ζωτικότητα του ελληνικού λαού και η παγκόσμια ακτινοβολία του πολιτισμού του δεν οφείλονται στα κατακτητικά του κατορθώματα. Αλλά στην ασίγαστη αγάπη του για την αλήθεια και την ελευθερία. Κι ακόμη στο πνεύμα του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης που καλλιέργησε. Πάνω, λοιπόν, σ’αυτό το πνεύμα απάντησα στη γοργόνα- την αδελφή του Μεγαλέξαντρου. Που ανεβασμένη πάνω στο τανκ της 10ρικης φυλλάδας, θέλησε σαν άλλη Ηρωδιάδα να μ’ αποκεφαλίσει. Αλλά…
΄Ενας τέτοιος,λοιπόν, εθνοσωτήρας, ανεβασμένος πάνω στο τανκ κάποιας ‘δεκάρικης’ εφημερίδας, έγραψε σε βάρος του υποφαινομένου και μάλιστα με τη λεζάντα ‘καθαρά και ξάστερα’, ένα πολύ βρώμικο και σκοτεινό κείμενο. ΄Οπου- ανάμεσα σε πολλά άλλα φαιδρά και ανόητα- με αποκαλεί και σαρικοφόρο μουλά. Γιατί, λέει, του είπαμε το Μεγαλέξαντρο «χασάπη των λαών». Ενώ αυτός τον θέλει το μεγαλύτερο εκπολιτιστή της ιστορίας.
Δικαίωμά του. ΄Όπως δικαίωμα θα έχουν και οι Τούρκοι να πιστεύουν το ίδιο για τον Μωάμεθ. Και οι Γερμανοί για το Χίτλερ. Και όλοι οι μουλάδες του Μολώχ. Που ξεχωρίζουν τους κατακτητές σε κακούς(τους ξένους) και εκπολιτιστές(τους δικούς τους). Και δίνουν έτσι τροφή στις κρεατομηχανές του πολέμου.
΄Όμως υπάρχουν κάποιοι νόμοι πανανθρώπινοι: ηθικοί και πνευματικοί. Που καταδικάζουν τους κατακτητές και τον ιμπεριαλισμό ως «ύβρη» απέναντι στο μέτρο του ανθρωπισμού και της θείας δικαιοσύνης. Και αυτοί οι νόμοι συμβαίνει να είναι καθοριστικά στοιχεία του ελληνικού και του χριστιανικού πολιτισμού.
Ο Αισχύλος, για παράδειγμα, ο μαραθωνομάχος, καταδικάζει, στους «Πέρσες» του, την εκστρατεία του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας. Και ο Θουκυδίδης καταδικάζει την ‘ύβρη’ της αθηναϊκής πολιτείας εναντίον της Σικελίας. Και βέβαια δεν ήταν ανθέλληνας ο Δημοσθένης , που, μέχρι την τελευταία του πνοή, πολέμησε την ιμπεριαλιστική πολιτική του Φίλιππου και του Αλέξανδρου.
Από το άλλο μέρος δεν μπορεί ένας χριστιανός και πολύ περισσότερο ένας κληρικός να εύχεται ‘νίκας κατά βαρβάρων’. ΄Όταν οι νίκες αυτές αναφέρονται όχι σε πολέμους απελευθερωτικούς και αμυντικούς, αλλά σε κατακτητικούς.
H αντοχή και η ζωτικότητα του ελληνικού λαού και η παγκόσμια ακτινοβολία του πολιτισμού του δεν οφείλονται στα κατακτητικά του κατορθώματα. Αλλά στην ασίγαστη αγάπη του για την αλήθεια και την ελευθερία. Κι ακόμη στο πνεύμα του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης που καλλιέργησε. Πάνω, λοιπόν, σ’αυτό το πνεύμα απάντησα στη γοργόνα- την αδελφή του Μεγαλέξαντρου. Που ανεβασμένη πάνω στο τανκ της 10ρικης φυλλάδας, θέλησε σαν άλλη Ηρωδιάδα να μ’ αποκεφαλίσει. Αλλά…
2. Μποπάλ(1)
Αλλά η δεκάρικη φυλλάδα δεν δημοσίευσε, όπως είχε νομική και ηθική υποχρέωση την απάντηση, που έστειλα. Οπότε δημιουργούνται κάποιες εύλογες απορίες:
Πώς εννοούν κάποιοι φασίστες δημοσιογράφοι την ελευθεροτυπία; Να βάνουν τους άλλους στο γύψο κι αυτοί να λένε ό,τι θέλουν;Αν πίστευαν πως έχουν δίκιο, γιατί δεν δέχτηκαν απ’ τις στήλες της εφημερίδας τους το διάλογο; ΄Οπως θα ταίριαζε σε ΄Ελληνες και δημοκράτες…Αφού ακόμη και στο σκοτεινό Μεσαίωνα οι άνθρωποι, που είχαν αυτοσεβασμό, δεν αντιμετώπιζαν ποτέ τους άλλους με άνισα όπλα.
Να πιστέψουμε ότι οι σούπερ- ΄Ελληνες και σούπερ- δημοκράτες φοβούνται το διάλογο με έναν «σαρικοφόρο μουλά από το Περιστέρι»;΄Η μήπως πρόκειται για πάγια τακτική και σύστημα, με σκοτεινές και λυπηρές προεκτάσεις; Μήπως, δηλαδή, κάποιοι «κύριοι» αναλαμβάνουν την ηθική εξόντωση και δολοφονία κάθε τίμιας φωνής, που μπαίνει εμπόδιο στα σάπια συμφέροντα των σκοτεινών κύκλων!
Οπότε στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με θανατηφόρα μόλυνση του πνευματικού περιβάλλοντος. Ασύγκριτα χειρότερη απ’ αυτήν του Μποπάλ των Ινδιών. Που οι άνθρωποι του λαού αγοράζουν για πνευματική τροφή- σαν τα σάπια κρέατα- φτηνά, για να την πληρώνουν τελικά πολύ ακριβά.
(1) Πόλη των Ινδιών , όπου είχε γίνει διαρροή δηλητηριωδών αερίων.
ΡΕΜΑΛΟΚΡΑΤΙΑ
Πλημμυρισμένη από αγάπη ήταν η εγκύκλιος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σχετικά με τη γιορτή των πολυτέκνων της 1ης Αυγούστου.
«Σε πελάγη ευτυχίας σκέφτηκα πρέπει να κολυμπάνε οι πολύτεκνοι, όταν τη διαβάσουν. Γιατί δεν μπορεί οι εκπρόσωποι της θρησκείας, σαν τους φαρισαίους , που σταύρωσαν το Χριστό άλλα να λένε και άλλα να κάνουν»…
Στις αρχές του Οκτώβρη επισκέφτηκα κάποιον Πρωτοσύγκελλο. ΄Ηταν νεαρός και νεοφώτιστος. Υπερβολικά γλυκερός και μελιστάλακτος. « Σαν την εγκύκλιο», σκεφτόμουνα, όπως τον κοίταζα. Και θα στοιχημάτιζα, πως οι παπάδεςτης περιφερείας του θα κινδυνέψουν να πάθουν «ζάχαρο» απ’ το πολύ σιρόπι….
Κι ενώ σκεφτόμουνα αυτά ένα κακοσούσουμο παπαδάκι γύρω στα πενήντα τον πλησίασε:
« ΄Αγιε Πρωτοσύγγελλε, θέλω μια ενορία», του είπε.
«Δεν έχουμε ενορίες»! ήταν η απάντηση.
« Τρία χρόνια ανεβοκατεβαίνω τα σκαλοπατια της Αρχιεπισκοπης και άλλων Μητοπόλεων του λεκανοπεδίου της Αττικής και μου λένε τα ίδια. Και στο μεταξύ δεκάδες παπάδες- και μάλιστα αρκετοί άγαμοι διορίζονται». Είπε ο παπάς και κατέληξε: «΄Αγιε Πρωτοσύγκελλε, είμαι πολύτεκνος και έχω ανάγκη»!
« Και μένα τι μου το λές»;
« Είμαι παπάς και είστε εκπρόσωπος της Εκκλησίας. Αν δεν το πω σε σας σε ποιον θα το πω; Μήπως σε κάποιο καμπαρέ»; Είπε ολοφάνερα αγαναχτισμένος ο παπάς.
« Πήγαινε έξω»!
« Θα πάω, όταν πρέπει. Δεν βρίσκομαι στο κονάκι σας»!
« Μήπως θέλεις να ιδείς και το άλλο μου πρόσωπο»;
« Είμαι περίεργος»!
Ορμάει, λοιπόν, το πανοσιολογιώατο ρεμάλι και παίρνει τον παπά στις σπρωξιές…Κι ενώ ο παπάς υφίσταται την κακομεταχείριση, εγώ αναρωτιέμαι, αν βρίσκομαι σε χώρο εκκλησιαστικό ή κάπου αλλού…
Το περιστατικό είναι χαρακτηριστικό: Οι δεσποτάδες και τα μαντρόσκυλά τους φορούν το μακιγιάζ της ψεύτικης καλοσύνης και της ανύπαρκτης αγιότητας. Για να εξαπατούν τους αφελείς και τις γυναικούλες. Και μπροστά στον ανυπεράσπιστο παπά κάνουν επιδειξη νταϊλικιού και τραμπουκισμού.
Δηλαδή: Το άλλο πρόσωπο, το αληθινό πρόσωπο των δεσποτάδων και των αυλικών τους είναι η ΡΕΜΑΛΟΚΡΑΤΙΑ!
«Σε πελάγη ευτυχίας σκέφτηκα πρέπει να κολυμπάνε οι πολύτεκνοι, όταν τη διαβάσουν. Γιατί δεν μπορεί οι εκπρόσωποι της θρησκείας, σαν τους φαρισαίους , που σταύρωσαν το Χριστό άλλα να λένε και άλλα να κάνουν»…
Στις αρχές του Οκτώβρη επισκέφτηκα κάποιον Πρωτοσύγκελλο. ΄Ηταν νεαρός και νεοφώτιστος. Υπερβολικά γλυκερός και μελιστάλακτος. « Σαν την εγκύκλιο», σκεφτόμουνα, όπως τον κοίταζα. Και θα στοιχημάτιζα, πως οι παπάδεςτης περιφερείας του θα κινδυνέψουν να πάθουν «ζάχαρο» απ’ το πολύ σιρόπι….
Κι ενώ σκεφτόμουνα αυτά ένα κακοσούσουμο παπαδάκι γύρω στα πενήντα τον πλησίασε:
« ΄Αγιε Πρωτοσύγγελλε, θέλω μια ενορία», του είπε.
«Δεν έχουμε ενορίες»! ήταν η απάντηση.
« Τρία χρόνια ανεβοκατεβαίνω τα σκαλοπατια της Αρχιεπισκοπης και άλλων Μητοπόλεων του λεκανοπεδίου της Αττικής και μου λένε τα ίδια. Και στο μεταξύ δεκάδες παπάδες- και μάλιστα αρκετοί άγαμοι διορίζονται». Είπε ο παπάς και κατέληξε: «΄Αγιε Πρωτοσύγκελλε, είμαι πολύτεκνος και έχω ανάγκη»!
« Και μένα τι μου το λές»;
« Είμαι παπάς και είστε εκπρόσωπος της Εκκλησίας. Αν δεν το πω σε σας σε ποιον θα το πω; Μήπως σε κάποιο καμπαρέ»; Είπε ολοφάνερα αγαναχτισμένος ο παπάς.
« Πήγαινε έξω»!
« Θα πάω, όταν πρέπει. Δεν βρίσκομαι στο κονάκι σας»!
« Μήπως θέλεις να ιδείς και το άλλο μου πρόσωπο»;
« Είμαι περίεργος»!
Ορμάει, λοιπόν, το πανοσιολογιώατο ρεμάλι και παίρνει τον παπά στις σπρωξιές…Κι ενώ ο παπάς υφίσταται την κακομεταχείριση, εγώ αναρωτιέμαι, αν βρίσκομαι σε χώρο εκκλησιαστικό ή κάπου αλλού…
Το περιστατικό είναι χαρακτηριστικό: Οι δεσποτάδες και τα μαντρόσκυλά τους φορούν το μακιγιάζ της ψεύτικης καλοσύνης και της ανύπαρκτης αγιότητας. Για να εξαπατούν τους αφελείς και τις γυναικούλες. Και μπροστά στον ανυπεράσπιστο παπά κάνουν επιδειξη νταϊλικιού και τραμπουκισμού.
Δηλαδή: Το άλλο πρόσωπο, το αληθινό πρόσωπο των δεσποτάδων και των αυλικών τους είναι η ΡΕΜΑΛΟΚΡΑΤΙΑ!
Το «κάρφος» και η «δοκός»…
Θεολόγοι και κληρικοί, με ψηφίσματά τους διαμαρτύρονται για την « Ιστορία του ανθρωπίνου γένους» της Αης Λυκείου.
Και βέβαια το κόκκινο πανί στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η θεωρία της εξέλιξης , την οποία υιοθετεί το αμφιλεγόμενο βιβλίο…
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη συνηθισμένη σύγκρουση ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό της επιστήμης και τον ολοκληρωτισμό της θρησκείας. Ανάμεσα, δηλαδή στους κακούς εκπροσώπους της επιστήμης και της θρησκείας. Ενώ η επιστήμη και η θρησκεία δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν.
Η ρωμαϊκή Εκκλησία δεν κέρδισε τίποτε, που πολέμησε το ηλιοκεντρικό σύστημα του Κοπέρνικου. Ούτε ο χριστιανισμός έχασε τίποτε όταν αποδείχτηκε ότι ήταν αληθινό. Γιατί, λοιπόν, αποκλείεται να είναι και η εξέλιξη των ειδών μέσα στο σχέδιο της θείας δημιουργίας;
Με λίγα λόγια: Θεολόγοι και κληρικοί ψάχνουν σ’ ένα βιβλίο της ιστορίας, για να βρουν το κάρφος κάποιων σφαλμάτων. Αντί να αξιοποιήσουν στο μεγαλύτερο βαθμό το δικό τους το μάθημα και το λειτούργημα. Που και ενδιαφέρον έχει και πλούσιες προοπτικές.
Κι ακόμη πιο πέρα να ενεργοποιήσουν το Ευαγγέλιο. Που η ομορφιά του έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη δύναμη απ’ όλους μαζί τους πυρηνικούς εξοπλισμούς των υπερδυνάμεων. Το ευαγγέλιο που κάποιοι προδότες το έχουν παροπλίσει και αδρανοποιήσει. Για να εξυπηρετούν τα εγκληματικά τουςσυμφέροντα. Τα δικα τους και των ομοίων τους.
Γεγονός, που αποτελεί το πιο προκλητικό σκάνδαλο σε όλη την ιστορία του χριστιανικού κόσμου. Που κι οι πέτρες ακόμη το βροντοφωνάζουν. Ενώ οι θεολόγοι και οι κληρικοί «περί άλλα τυρβάζουν». Και επιμένουν να αποπροσανατολίζουν και να αποπροσανατολίζονται….
Και βέβαια το κόκκινο πανί στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η θεωρία της εξέλιξης , την οποία υιοθετεί το αμφιλεγόμενο βιβλίο…
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη συνηθισμένη σύγκρουση ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό της επιστήμης και τον ολοκληρωτισμό της θρησκείας. Ανάμεσα, δηλαδή στους κακούς εκπροσώπους της επιστήμης και της θρησκείας. Ενώ η επιστήμη και η θρησκεία δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν.
Η ρωμαϊκή Εκκλησία δεν κέρδισε τίποτε, που πολέμησε το ηλιοκεντρικό σύστημα του Κοπέρνικου. Ούτε ο χριστιανισμός έχασε τίποτε όταν αποδείχτηκε ότι ήταν αληθινό. Γιατί, λοιπόν, αποκλείεται να είναι και η εξέλιξη των ειδών μέσα στο σχέδιο της θείας δημιουργίας;
Με λίγα λόγια: Θεολόγοι και κληρικοί ψάχνουν σ’ ένα βιβλίο της ιστορίας, για να βρουν το κάρφος κάποιων σφαλμάτων. Αντί να αξιοποιήσουν στο μεγαλύτερο βαθμό το δικό τους το μάθημα και το λειτούργημα. Που και ενδιαφέρον έχει και πλούσιες προοπτικές.
Κι ακόμη πιο πέρα να ενεργοποιήσουν το Ευαγγέλιο. Που η ομορφιά του έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη δύναμη απ’ όλους μαζί τους πυρηνικούς εξοπλισμούς των υπερδυνάμεων. Το ευαγγέλιο που κάποιοι προδότες το έχουν παροπλίσει και αδρανοποιήσει. Για να εξυπηρετούν τα εγκληματικά τουςσυμφέροντα. Τα δικα τους και των ομοίων τους.
Γεγονός, που αποτελεί το πιο προκλητικό σκάνδαλο σε όλη την ιστορία του χριστιανικού κόσμου. Που κι οι πέτρες ακόμη το βροντοφωνάζουν. Ενώ οι θεολόγοι και οι κληρικοί «περί άλλα τυρβάζουν». Και επιμένουν να αποπροσανατολίζουν και να αποπροσανατολίζονται….
Οι εντυπώσεις
Οι εντυπώσεις που προκλήθηκαν από την πρώτη έκδοση του « Α. Α» ήταν πολύ εντονότερες του αναμενομένου. Γιατί ήταν αδιανόητη μια κατά μέτωπο επίθεση ενός παπά εναντίον της δεσποτοκρατίας.
Ο τότε Μητροπολίτης της Αργολίδος εξέφρασε, σε τηλεφώνημά του, την έκπληξή του για την έκδοση μιας τέτοιας εφημερίδας. Η απάντηση μου ήταν ότι πολύ μεγαλύτερη ήταν και η δική μου έκπληξη για την αντιευαγγελική και αντιχριστιανική συμπεριφορά των δεσποτάδων. Και ότι την ίδια έκπληξη εκφράζει και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, χωρίς κανείς να της δίνει την παραμικρή σημασία..
Ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αείμνηστος Νικόλαος Νησιώτης , σύμφωνα με αυτόπτη και αυτήκοο- μετεκπαιδευόμενο στην ειδικότητά του – Θεολόγο έκανε, διαβάζοντας τον « Α.Α» διθυραμβικά σχόλια..
Ο επίσης Καθηγητής της Θεολογικής κ. Σάββας Αγουρίδης έλεγε στους μετεκπαιδευόμενους θεολόγους: « ΄Όταν πήρα στα χέρια μου, τον «Α.Α» νόμισα πως ήταν κάποια φυλλάδα, απ’ αυτές, που συνήθως κυκλοφορούν οι θρησκευόμενοι και πήγα να την πετάξω στα σκουπίδια. Με παραξένεψε όμως ο τίτλος του κύριου άρθρου ( ΤΟ REXONA) και αρχίζοντας να το διαβάζω, δεν σταμάτησα, παρά στο τέλος». Και-αντί μαθήματος-ο κ. Αγουρίδης διάβασε και σχολίασε στους μετεκπαιδευόμενους το περιεχόμενο του «Α.Α»… …
Βέβαια οι αντιδράσεις αυτές που έφθασαν ως εμένα ήταν ένα πολύ μικρό μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου αντίκτυπου, που υποχρέωσε τη δεσποτοκρατία να παραταχθεί σε θέση μάχης. Απέφυγαν όμως την διαλογική αντιμετώπιση. Και ο λόγος ήταν, κατά τη γνώμη μου, ότι δεν είχαν ούτε λογικά ούτε θεολογικά επιχειρήματα να αντιπαρατάξουν. Και γι’ αυτό ακολούθησαν την τεθλασμένη τακτική των αιώνιων φαρισαίων:
΄Εψαξαν να βρούν κάποια στοιχεία με τα οποία θα μπορούσαν να με παραπέμψουν στα ποινικά δικαστήρια. Στο πρώτο φύλλο του «Α.Α.» δεν υπήρχαν. Γιατί πρόσεξα παρα πολύ, ώστε να μην τους δώσω τη δυνατότητα να με σταματήσουν απ’ την αρχή. Βρήκαν όμως στο δεύτερο φύλλο, όπου η προσοχή μου είχε ατονήσει και η γλώσσα μου είχε γίνει σκληρότερη.
Ο τότε Μητροπολίτης της Αργολίδος εξέφρασε, σε τηλεφώνημά του, την έκπληξή του για την έκδοση μιας τέτοιας εφημερίδας. Η απάντηση μου ήταν ότι πολύ μεγαλύτερη ήταν και η δική μου έκπληξη για την αντιευαγγελική και αντιχριστιανική συμπεριφορά των δεσποτάδων. Και ότι την ίδια έκπληξη εκφράζει και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, χωρίς κανείς να της δίνει την παραμικρή σημασία..
Ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αείμνηστος Νικόλαος Νησιώτης , σύμφωνα με αυτόπτη και αυτήκοο- μετεκπαιδευόμενο στην ειδικότητά του – Θεολόγο έκανε, διαβάζοντας τον « Α.Α» διθυραμβικά σχόλια..
Ο επίσης Καθηγητής της Θεολογικής κ. Σάββας Αγουρίδης έλεγε στους μετεκπαιδευόμενους θεολόγους: « ΄Όταν πήρα στα χέρια μου, τον «Α.Α» νόμισα πως ήταν κάποια φυλλάδα, απ’ αυτές, που συνήθως κυκλοφορούν οι θρησκευόμενοι και πήγα να την πετάξω στα σκουπίδια. Με παραξένεψε όμως ο τίτλος του κύριου άρθρου ( ΤΟ REXONA) και αρχίζοντας να το διαβάζω, δεν σταμάτησα, παρά στο τέλος». Και-αντί μαθήματος-ο κ. Αγουρίδης διάβασε και σχολίασε στους μετεκπαιδευόμενους το περιεχόμενο του «Α.Α»… …
Βέβαια οι αντιδράσεις αυτές που έφθασαν ως εμένα ήταν ένα πολύ μικρό μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου αντίκτυπου, που υποχρέωσε τη δεσποτοκρατία να παραταχθεί σε θέση μάχης. Απέφυγαν όμως την διαλογική αντιμετώπιση. Και ο λόγος ήταν, κατά τη γνώμη μου, ότι δεν είχαν ούτε λογικά ούτε θεολογικά επιχειρήματα να αντιπαρατάξουν. Και γι’ αυτό ακολούθησαν την τεθλασμένη τακτική των αιώνιων φαρισαίων:
΄Εψαξαν να βρούν κάποια στοιχεία με τα οποία θα μπορούσαν να με παραπέμψουν στα ποινικά δικαστήρια. Στο πρώτο φύλλο του «Α.Α.» δεν υπήρχαν. Γιατί πρόσεξα παρα πολύ, ώστε να μην τους δώσω τη δυνατότητα να με σταματήσουν απ’ την αρχή. Βρήκαν όμως στο δεύτερο φύλλο, όπου η προσοχή μου είχε ατονήσει και η γλώσσα μου είχε γίνει σκληρότερη.
Το «σώμα του εγκλήματος» βρέθηκε στο κύριο άρθρο του 2ου φύλλου:
Αντιδεσποτικος 
Σχολιάστε