Η. η νίκη

ΑΝΤΙΔΕΣΠΟΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΧΡΙΣΤΟΣ: «

Οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών, υμείς δε ουχ’ ούτως»

ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1986 ,ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 7

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ…

Χριστός: « Αύτη εστίν υμών η ώρα και η εξουσία του σκότους»
Ναζίμ Χικμέτ: «Κάποιος μου λέει: Φωτιά θα πάρεις απ΄την ίδια σου φωνή. Θα γίνεις στάχτη.
Και γω του λέω: Ας καώ, ας γίνω στάχτη. Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως»;

1.O Bαραβάς

Τα μεσάνυχτα της 22ας Μάη 1986, στην εποχή του ενδόξου ΠΑΣΟΚ και της γαληνότατης ελληνικής Δημοκρατίας, η δεποτοκρατία γύρισε το ρολόϊ του πολιτισμού στα μεσάνυχτα του Μεσαίωνα: Πέτυχε με το σκοτεινό της σενάριο να καταδικάσει το συντάκτη του «Α.Α» σε 10μηνη φυλάκιση.
Πριν από τη δίκη ένας γραφικός γέροντας ο μπαρμπα- Γιάννης Βάσιος γύριζε ανάμεσα στους παρευρισκόμενους και μονολογούσε:

«Το μεν Χριστό εσταύρωσαν, τον δε Βαραββά ελευθέρωσαν»!
Συνέβη δε να γίνουν διαδοχικά η δίκη της «Ερωτικής αρμονίας»- μιας πορνογραφικήες εγκυκλοπαίδειας-και του «Α.Α’.
Η πορνογραφική εγκυκλοπαίδεια χαρακτηρίστηκε από την κ. Ρεζάν σαν…Αγία Γραφή! Και ο εκδότης της αθωώθηκε.
Ο «Α.Α.» χαρακτηρίστηκε απ’ τους αγιότατους μάρτυρες κατηγορίας σαν υβριστικός για την αντίχριστη δεσποτοκρατία και ο συντάκτης του καταδικάστηκε…

Μετά την επιβολή της ποινής κάποιος ανώνυμος ακροατής της δίκης πλησίασε τον συντάκτη του «Α.Α» και με τη θυμόσοφη ευθυβολία του Μακρυγιάννη είπε:
«Πάτερ, μικροί εγκληματίες μικρές ποινές, μεγάλοι εγκληματίες, μεγάλες ποινές»!…
Ποιοι είναι οι μεγάλοι εγκληματίες;
Ας πούμε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης.
Τους οποίους καταδίκασαν σε θάνατο τα ανδρείκελα της Βαυαροκρατίας, που εκείνοι με το αίμα τους και τους αγώνες τους λευτέρωσαν.
Είναι τα τόσα άλλα εκατομμύρια των αγωνιστών , που πότισαν με το αίμα τους και έθρεψαν με τα κόκκαλά τους το δέντρο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Είναι το νέφος των μαρτύρων, που η θηριωδία του νομικού και θρησκευτικού κατεστημένου της Ρώμης κατασπάραξε στο Κολοσσαίο και αλλού….
Είναι, τέλος, πάνω απ’ όλους ο μέγιστος εγκληματίας: ο Χριστός! Που οι σεβασμιώτατοι και μακαριώτατοι και παναγιώτατοι φαρισαίοι τον σταύρωσαν….
«Αποφύγαμε, είπαν οι μάρτυρες κατηγορίας, τη δίκη του Μάρτη (3-3-86), γιατί μπαίναμε στη Σαρακοστή και περιμέναμε το Πάσχα».
Εμείς δεν έχουμε καμιά αντίρρηση να δεχτούμε ότι οι δεσποτάδες και οι αυλικοί τους, ως αντάξιοι απόγονοι των φαρισαίων, απόφυγαν τη δίκη του Μάρτη, «ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το Πάσχα».
Αλλά γνωρίζουμε- και ποιος δεν γνωρίζει-περιστατικά, που δείχνουν ότι οι δεσποτάδες δεν νηστεύουν τις καρδιές των παπάδων και των οικογενειών τους ούτε και τη Μεγάλη Παρασκευή.
Βέβαια δεν λένε την αλήθεια οι μάρτυρες κατηγορίας. Το μυστικό βρίσκεται αλλού:
Η δεσποτοκρατία δεν έχει πρόβλημα με το χρόνο. Η δεσποτοκρατία έχει πρόβλημα με το φως.
Γιατί, όπως λέει το Ευαγγέλιο:
«Πας ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού»(Ιωανν. Γ,20).
Και στις τρεις του Μάρτη υπήρχε πολύ φως.
Γιατί τη μέρα εκείνη, εκτός των άλλων, ξεχύνονταν αδυσώπητο το φως από τα μάτια εκατοντάδων μαθητών, που είχαν κατακλύσει το χώρο του δικαστηρίου.
Πώς, λοιπόν, να δολοφονήσεις κάποιον μπροστά στα μάτια των παιδιών!
Ιδιαίτερα όταν θέλεις να φαίνεσαι δίκαιος (Ματθ.Κγ,28) στα παιδιά παρά σε οποιονδήποτε άλλον.
Επειδή γνωρίζεις ότι οι μετοχές σου στην τράπεζα της εκτίμησής τους έχουν κατρακυλήσει σε αβύσσους κάτω του μηδενός. Αφού και μόνο το άκουσμα της δεσποτικής προσφώνησης τους προκαλεί αποτροπιασμό.
΄Όταν όμως ο αρχοντας του σκότους ανταποκρίθηκε στις μύχιες επιθυμίες της δεσποτοκρατίας και φρόντισε να γίνουν όλα, όπως ταίριαζε στην περίσταση….
΄Όταν η δίκη έγινε στην περίοδο των διακοπών, οπότε δεν θα μπορούσαν να παρευρεθούν οι μαθητές….
Όταν η υπόθεση εκδικάστηκε στ’ άγρια μεσάνυχτα….
΄Όταν…η σκοτεινή δεσποτοκρατία δεν δίστασε να ολοκληρώσει το σκοτεινό της έργο, μέσα στη Διακαινίσιμη βδομάδα..
Όταν δεν δίστασε να σκιάσει το αναστάσιμο φως με το σκοτάδι της Μεγάλης Παρασκευής.
Για να στήσει μες στην καρδιά της πασχαλινής περιόδου το σταυρό της εμπάθειας και να φέρει στο ηλιοβασίλεμα του 20ου αιώνα τα μεσάνυχτα του Μεσαίωνα!…

ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ……ΕΥΘΥΤΗΤΑΣ

1.εκ του πονηρού…

Ο «Εκκλησιαστικός Αγών» ( Ιουνίου ’86) σε σχόλιό του, σχετικό με τη δίκη κατά του υποφαινομένου και του «Α.Α», γράφει, μεταξύ άλλων τα εξής:
« Ο ιερεύς Ηλίας Υφαντής κατεδικάσθη εις δεκάμηνον φυλάκισιν επί διασυρμώ και καταφρονήσει της νομίμου εκκλησιαστικής αρχής…
Από την ακροαματικήν διαδικασίαν 4 μόνον σημεία θα επισημάνωμεν:
……………………………………………………………………………………….
Ως μάρτυς υπερασπίσεως του π. Ηλία Υφαντή επεστρατεύθη ο λογοτέχνης κ. Γεώργιος Καρανικόλας, ο γνωστός από το βιβλίο του «Οι ρασοφόροι συμφορά του ΄Εθνους».
Ποίον λόγον εξυπηρετεί η επιστράτευσις ενός εκ των πλέον δεινών υβριστών των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων;
Συμμερίζεται τας απόψεις του ο π. Ηλίας και δι’ αυτό επεκαλέσθη την μαρτυρίαν του;
΄Εχει σχέσιν ό δικός του αγών με τον εκθεμελιωτικόν αγώνα του κ. Καρανικόλα εναντίον της Εκκλησίας;
…………………………………………………………………………………………
Και 4. Λυπούμεθα, διότι ετιμωρήθη ο π. Ηλίας και ευχόμεθα κατά την εκδίκασιν της εφέσεώς του να απαλλαγή.
΄Όμως αυτού του είδους ο αγών δεν είναι ούτε ευθύς ούτε εκκλησιαστικός.
Αν ο π. Ηλίας είχε συγκεκριμένες περιπτώσεις δεσποτισμού, έπρεπε να τας κατονομάση προς όφελος των διωκομένων και προς περιφρούρησιν του σώματος της Εκκλησίας.
Τα δε λοιπά, όπως π.χ. τα του κ. Γεωργίου Καρανικόλα, είναι εκ του πονηρού».

2.και αρα;

Το παραπάνω σχόλιο δείχνει ότι, πέρα απ’ τους ανθρώπους, που δε μπορούν να καταλάβουν κάποιες αλήθειες, είναι και κείνοι που δεν θέλουν. Γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε ανάλογα:

Αγαπητοί κύριοι,

Σχετικά με το παραπάνω σχόλιο του «Ε.Α.» έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Λέτε ότι «ένας τέτοιος αγώνας δεν είναι ούτε ευθύς ούτε εκκλησιαστικός».
Ποιανού ο αγώνας είναι ευθύς και εκκλησιαστικός δεν θα το κρίνετε εσείς ούτε κανένας άλλος. Θα το κρίνει μόνο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Όταν έρθει η ώρα του. Γιατί τώρα, δυστυχώς, δεν μπορεί. Αφού είναι θαμμένο στο «γύψο» της δεσποτοκρατίας.
«Αν ο π. Ηλίας (ή ο π. Σταύρος Παπαχρήστος), λέτε, είχε συγκεκριμένες περιπτώσεις δεσποτισμού έπρεπε να τις κατονομάσει προς όφελος των τυχόν διωκομένων και προς περιφούρησιν του σώματος της Εκκλησίας»
Και αφού βέβαια δεν κατονομάσαμε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις, αυτό σημαίνει ότι ο δεσποτισμός είναι ανύπαρκτος; Και άρα δημιουργούμε θέμα εκ του μηδενός; Και άρα η αγία και ιερά και σεπτή δεσποτοκρατία κάνει…άγια, που σ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια της …ανυπαρξίας της σκαρώνει σατανικά σενάρια για την εξόντωση του υποφαινομένου και τόσων άλλων παπάδων, που δεν μπορούν να φωνάξουν!
Και άρα γιατί να λυπείσθε για όλα αυτά τα…άγια. Και άρα….;
Άρα καταλαβαίνετε, αγαπητοί αναγνώστες πόσο «εκκλησιαστικός και ευθύς» είναι ο αγώνας του «Εκκλησιαστικού Αγώνα» σ’ αυτή την περίπτωση;

3.ξερίζωμα

΄Η μήπως θέλετε, αγαπητοί «εκκλησιαστικοί αγωνιστές», να πείτε ότι ο δεσποτισμός δεν είναι ανύπαρκτος, αλλά υπάρχει απλά ως εξαίρεση;
Και σαν τέτοια πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται…
«Προς όφελος των διωκομένων και περιφρούρησιν του σώματος της Εκκλησίας», όπως λέτε…
Μπορείτε εσείς να αναφέρετε περιστατικά διωκομένων ιερέων, που δικαιώθηκαν; Και κακών δεσποτάδων, που τιμωρήθηκαν;
Εμείς δεν γνωρίζουμε κανένα.
Αντίθετα γνωρίζουμε ότι το πιθανότερο «όφελος» των διωκομένων, που θα ζητήσουν δικαίωση είναι η ολοκληρωτική τους εξόντωση.
Αφού δεν υπάρχει κανένας να περιφρουρήσει το αιχμάλωτο σώμα της Εκκλησίας απ’ την ασύδοτη και αδίστακτη δεσποτοκρατία.
Η οποία δεν είναι εξαίρεση, όπως παραπλανητικά και παμπόνηρα προπαγανδίζεται. Αλλά είναι το αντίχριστο και απάνθρωπο καθεστώς ΟΛΩΝ εκείνων, που στρογγυλοκάθονται ΑΝΕΡΩΤΗΤΑ στο σβέρκο του λαού.
Ναι Κύριοι! Είναι το απαρτχάιντ της γαλαζοαίματης δεσποτοκρατίας.
Που αντιμετωπίζει τους παπάδες και τα εκατομμύρια του λαού, όπως οι ρατσιστές τους μαύρους της Ν.Αφρικής.
Και προστατεύεται από πλέγμα αντίχριστων νόμων, έργο των εχθρών της Εκκλησίας.
Επίτηδες: Για να παράγει και να αναπαράγει τη χρεοκοπία και την αποσύνθεση μέσα στην Εκκλησία.
Να, λοιπόν, για τι δεν κατονομάσαμε συγκεκριμένα περιστατικά δεσποτισμού. Γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο λαός λέει:
«΄Όταν το λύκο τονε βλέπουμε δεν ψάχνουμε για ντορό»…
Αλλά προπάντων, γιατί το σαπρό δέντρο της δεσποτοκρατίας δεν χρειάζεται κλάδεμα, «ίνα πλείονα καρπόν φέρη». Ξερίζωμα χρειάζεται. Κόψιμο και κάψιμο.
Τα ίδια άλλωστε και σεις λέγατε άλλοτε. Τώρα όμως άλλα λέτε. Γιατί;

4.ο «Σαμαρείτης»

Ο κ. Γεώργιος Καρανικόλας, ο συγγραφέας των «Ρασοφόρων»; Έχει κι αυτός τις απόψεις του, όπως και σεις έχετε τις δικές σας.
Είναι ο αγώνας του εκθεμελιωτικός για την Εκκλησία; Προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο η δεσποτοκρατία, για να ξεθεμελιώσει ο κ. Καρανικόλας. Ο κ. Καρανικόλας απλά φωτογραφίζει τα ερείπια, που δημιούργησε η δεσποτική θεομηνία.
Είναι «δεινός υβριστής των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων»; Δεινή «ύβρις» και περιύβριση όλων των αρχών της Εκκλησίας, αλλά και του πανανθρώπινου πολιτισμού είναι η δεσποτοκρατία. «Ύβρις φυτεύει τύραννον», λέει ο Σοφοκλής στον «Οιδίποδα Τύραννο».
Όσο για την μαρτυρία του κ. Καρανικόλα; Τον επεστράτευσα και επικαλέστηκα την μαρτυρία του, γιατί ήταν απ’ τους ελαχίστους ανθρώπους, που μου συμπαραστάθηκαν.
΄Όταν τα γαλαζοαίματα θρησκευούμενα έντυπα δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν κι ούτε καταλάβαιναν τίποτε για το εγκληματικό σενάριο του δεσποτισμού και σιωπούσαν επιδεικτικά, περιμένοντας τη συντριβή μου…ο κ. Καρανικόλας συνέταξε υπόμνημα συμπαραστάσεως, που το υπόγραψαν περισσότεροι από πενήντα άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι κατάγγειλαν τη δολοφονική εκστρατεία της δεσποτοκρατίας εναντίον μου.
Επικαλέστηκα βέβαια και τη συμπαράσταση και μαρτυρία των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών: του π. Γεωργίου Πυρουνάκη, του κ. Σάββα Αγουρίδη, του κ. Ν. Ψαρουδάκη, του κ. Γ. Μουστάκη. Και πρώτα- πρώτα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη…
Του ζήτησα, στο όνομα των μακροχρόνιων αντιδεσποτικών αγώνων του, να θυμηθεί τον παλιό εαυτό του και να μεταβάλει την άλλοτε ηρωική «Σπίθα» σε…ήλιο. Και να συνδυάσει το δικό του ηλιοβασίλεμα με την αυγή της «Ζωντανής και ελεύθερης Εκκλησίας». ΄Όπως κάποτε την οραματιζόταν. Αλλ’ «ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις».
Και μη μου πείτε ότι είναι ήδη πολύ ηλικιωμένος και δεν μπορεί…
Κάθε άλλο! Και λαλίστατος και πολυγραφότατος είναι.
Με νεανική δροσιά και γλαφυρότητα γράφει για το Τσερνομπίλ. ΄Όμως για το Τσερνομπίλ της δεσποτοκρατίας, που τόσα πολλά ήξερε άλλοτε, τώρα δεν γνωρίζει τίποτε…
Αν εσείς, αγαπητοί κύριοι, πέφτατε σε χέρια ληστών και σας αντιπαρέρχονταν οι «ιερείς» και οι «λευίτες» και ο «Σαμαρείτης» Καρανικόλας σας πρόσφερε την βοήθειά του, θα την αρνιόσασταν; Πιστεύω πως όχι.
Δεν φταίω, λοιπόν, εγώ ,αν ο κ. Καρανικόλας «προάγει» τους ευσεβείς και ορθόδοξους χριστιανούς στη Βασιλεία του Θεού!

5.και το γ΄ ράιχ…

Τέλος θέλω να παρατηρήσω ότι η δεσποτοκρατία είναι, βέβαια, νόμιμη αρχή.΄Όπως νόμιμο ήταν και το Γ΄Ράιχ. Και το Απρτχάϊντ. Και η Ιερή Εξέταση. Και οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών. Και το εβραϊκό συνέδριο, που σταύρωσε το Χριστό. Και πολλοί εγκληματίες και πολλά εγκλήματα.
Αλλά εκκλησιαστική αρχή δεν είναι. ΄Όπως δεν ήταν-για να χρησιμοποιήσω ένα πρόχειρο παράδειγμα-και ο Παπαδόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Δεν είναι εκκλησιαστικά αρχή, γιατί δεν εκλέγεται απ’ το πλήρωμα της Εκκλησίας και δεν έχει για θεμέλιό της την εκκλησιαστική συνείδηση.
ΑΝΤΙ- εκκλησιαστική αρχή είναι. Που έχει κάμει συρμό το διασυρμό και την χωρίς αιδώ και φρόνηση καταφρόνηση του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού και του λαού.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η εκκλησιαστική συνείδηση υπαγορεύει το «πειθαρχείν μάλλον Θεώ ή ανθρώποις».
Και η χριστιανική καρδιά χαίρεται για όσους, ανάλογα με τις δυνάμεις τους αγωνίζονται.
Ακόμη κι όταν δικάζονται και καταδικάζονται. Έστω και σε θάνατο.
Ενώ αντίθετα λυπείται για όσους στρουθοκαμηλίζουν και συμβιβάζονται….

Ανάλογη απάντηση δόθηκε και στη «Χριστιανική», εξαιτίας της επιφυλακτικής στάσης της και προ της καταδίκης μου, αλλά και ύστερα απ’αυτή….

Το οδυνηρό ερώτημα

Πρώτα- πρώτα, έγραφα μεταξύ άλλων, θέλω να ευχαριστήσω τη «Χριστιανική», γιατί έστω και «κατόπιν εορτής» ασχολήθηκε, με δημοσίευμά της (19-6-86) με την ασημαντότητα του υποφαινομένου.
Πάντα όμως παραμένει μετέωρο το οδυνηρό ερώτημα: Γιατί σιώπησε, όταν έπρεπε να μιλήσει; Και λέω,όταν έπρεπε, γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις το κατεστημένο λέει:
«Κύριοι αφήστε σε μας να κάνουμε ήσυχα τη δουλειά μας. Αφήστε μας να ολοκληρώσουμε το εγκληματικό μας έργο. Μέχρι τότε εσείς δεν είδατε, δεν ακούσατε κι ούτε καταλάβατε τίποτε.’Ύστερα; ΄Ύστερα πέστε τα καλύτερα λόγια. Πέστε ότι ο άνθρωπος αυτός ανήκει στο σπάνιο είδος των ηρώων . Αυτό εμάς καθόλου δεν μας ενοχλεί. Μήπως οι περισσότερες εικόνες και τα αγάλματα δεν ανήκουν σε ανθρώπους που εμείς εξοντώσαμε; Εξοντώνουμε κάποιον κι ύστερα τον τιμάμε.Έτσι κερδίζουμε διπλά: Και απαλλασσόμαστε απ’ την παρουσία του. Και παρουσιαζόμαστε και σαν υπερασπιστές των ιερών και των οσίων. Σύμφωνοι;»
« Σύμφωνοι»!
Βέβαια τέτοιου είδους συμφωνίες ή καλύτερα συμπαιγνίες αποκλείονται απ’ το χώρο της «Χριστιανικής». Και για το πεντακάθαρο παρελθόν της και για τις απαράγραπτες αρχές της. Αλλά πώς να το κάμουμε; Το οδυνηρό ερώτημα παραμένει…

Ο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ…

Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα δημοσιεύτηκαν στον ημερήσιο τύπο και διάφορα άλλα κείμενά μου σχετικά με επίκαιρα κοινωνικά ή εκκλησιαστικά θέματα. (εκκλησιαστική περιουσία, εργαζόμενοι ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ,κλπ). Που όλα μαζί δημιούργησαν ένα ρεύμα συμπάθειας απέναντί μου:
΄Ετσι ο αείμνηστος π. Γεώργιος Πυρουνάκης μου’ στειλε ένα σεβαστό για την εποχή εκείνη ποσό για τα δικαστικά έξοδα. Και προσφέρθηκε να καταθέσει πια ως μάρτυρας υπεράσπισης στο Εφετείο. Επίσης χρήματα έστειλε και ο αείμνηστος πρωθιερεύς Ναπολέων Καράμπελας απ’ την Αμερική. Μαζί με επιστολές προς τα Μ.Μ.Ε. και προς τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης.
Αλλά το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, περιστατικό της περιόδου αυτής ήταν η εμφάνιση κάποιου «από μηχανής θεού»:
Μου τηλεφώνησε. Συζητήσαμε διάφορα θέματα και ιδιαίτερα εκκλησιαστικά. Επέμεινα να μου αποκαλύψει το όνομά του, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά.
«Εκείνο, μου είπε, που έχει σημασία δεν είναι να σου αποκαλύψω εγώ το όνομά μου, αλλά εσύ να μου πεις, αν έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα να σε βοηθήσω».
Του ανέφερα την περίπτωση του δικαστηρίου. Σίγουρα το γνώριζε. Και γι’ αυτό άλλωστε μου τηλεφώνησε.
«Αυτό μη σε ανησυχεί, μου είπε, θα το τακτοποιήσω εγώ».
Και, καθώς τελειώσαμε τη συνομιλία μας, βρέθηκα μετέωρος. Γιατί από το ένα μέρος άστραψε μπροστά μου το φως της εξόδου απ’ την παγίδα που μου είχε στήσει η δεσποτοκρατία.. Κι από την άλλη, γιατί ένας τόσο, όπως φαινόταν, αξιόλογος άνθρωπος, βρέθηκε στο δρόμο μου, χωρίς να μου αποκαλύψει την ταυτότητά του…

ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ

Η δίκη το Εφετείου έγινε, όπως προανέφερα, στις αρχές Σεπτεμβρίου. Παρότι δεν είχαν αρχίσει τα μαθήματα οι μαθητές και οι συνάδελφοι καθηγητές ήταν παρόντες. Παρών και ο παπα-Πυρουνάκης. Παρών και ο κ. Μηλιαράκης, εκ μέρους της «Χριστιανικής». Παρών και ο Βασίλης ο Τσούπρας, που με τις «Επάλξεις» του ύψωσε κι αυτός τη φωνή του εναντίον της δεσποτοκρατίας. Και βέβαια παρόντες όλοι εκείνοι, που με τη μαρτυρία τους με είχαν υποστηρίξει στο Πλημμελιοδικείο: Ο αείμνηστος Γιώργος Καρανικόλας. Οι συνάδελφοι ιερείς:παπα- Σταμάτης Χατζηκυριάκος, Παπα- Σταύρος Παπαχρήστος, παπα- Χαράλαμπος Λιάρος, παπα- Δημήτρης Δεσκές. Και πολλοί άλλοι φίλοι και γνωστοί….
Οι παρευρισκόμενοι δικηγόροι-που ήξεραν την υπόθεση- μου έλεγαν ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψω με λιγότερο από πέντε μήνες φυλάκιση. Όμως εγώ διατηρούσα πάντα το φως της ελπίδας , που άναψε μέσα μου εκείνος ο μυστηριώδης τηλεφωνικός συνομιλητής μου…
Οι δικαστές ήθελαν, πιστεύω, να με βοηθήσουν, όσο μπορούσαν. Μάλιστα σε κάποια στιγμή διέκοψαν τη δίκη, για να βρουν κάποιο βιβλίο, απ’ το οποίο θα αποδεικνυόταν, απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω ότι:
Οι δεσποτάδες δεν είναι «αρχή» με τη νομική εννοια.
Και ότι συνεπως το αδίκημά μου δεν ήταν «περιύβριση αρχής’, αλλά «απλή δυσφήμιση δια του Τύπου».
Αξίζει να σημειωθεί ότι και ο παπα-Βαγγέλης ο Ματζουνέας, που ήταν μάρτυρας κατηγορίας, υποστήριξε την άποψη ότι οι δεσποτάδες είναι μεν εκκλησιαστική, αλλά όχι και κοσμική αρχή. Και ότι συνεπώς δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα της περιύβρισης αρχής.
Αξιομνημόνευτη είναι η στιχομυθία μεταξύ του Προέδρου του Δικαστηρίου και του παπα-Πυρουνάκη:
-Δεν υβρίζει τους δεσποτάδες ο κατηγορούμενος, όταν λέει ότι: «Όσοι στρογγυλοκάθονται ανερώτητα στο σβέρκο του λαού, δεν θα’ πρεπε να λέγονται σεβασμιώτατοι, αλλά ασεβέστατοι»;
-«Μήπως δεν είναι ασεβέστατοι, όσοι στρογγυλοκάθονται ανερώτητα στο σβέρκο του λαού»; αποκρίθηκε ο παπα- Πυρουνάκης.
«Ναι. Αλλά όλοι οι δεσποτάδες κάθονται ανερώτητα στο σβέρκο του λαού… Μπορούμε να πούμε ότι όλοι είναι ασεβέστατοι»;
«Αυτό λέει η πραγματικότητα. Μόνο που για την πραγματικότητα αυτή δεν φταίει ο κατηγορούμενος που την επισημαίνει, αλλά εκείνοι που τη δημιούργησαν».
Και ο Πρόεδρος αναγκάστηκε να συμφωνήσει.
Η απόφαση ήταν αθωωτική. Και η αναφορά του Τύπου στην έκβαση της δίκης ήταν διθυραμβική. «Νίκη ιερέα- μαχητή κατά του κατεστημένου», έγραφε η « Ελευθεροτυπία». «Αθωώθηκε ο παπάς που ταβαλε με το εκκλησιαστικό κατεστημένο», έγραφε η «Αυριανή». «Αθώος ο παπα-Ηλίας», έγραφαν τα «Νέα». «Η Εκκλησία δεν είναι αρχή»!, έγραφε η «Πρώτη». « Απροστάτευτη η εκκλησία!, έγραφε το «Έθνος». Και άλλες άλλα ανάλογα…Και θα μπορούσε κανείς να πει ότι το ουσιαστικό-χειροπιαστό κέρδος απ’ αυτή τη δίκη ήταν ακριβώς το:
Ότι με βάση τη νομολογία που προέκυψε απ’ τη σχετική απόφαση, έπαψε πια η δεσποτοκρατία να είναι «αρχή».
Και του λοιπού δεν θα μπορούσε να εγκαλεί τους αντιπάλους της για το αδίκημα της «περιύβρισης αρχής».
Μετά την αθώωση μεσολάβησε ένα χρονικό διάστημα- πάνω από εξάμηνο- που δεν εκδόθηκε άλλο φύλλο του «Α.Α.».
Η αρχική σκέψη ήταν να εκδώσω ένα φύλλο, που να αναφέρεται στα περιστατικά της δίκης και στη νίκη απέναντι στο δεσποτικό κατεστημένο.
Μάλιστα προς αυτή την κατεύθυνση με προέτρεψε και ο αείμνηστος Γιώργος Καρανικόλας.
Ωστόσο εγώ ένιωθα περισσότερο την ανάγκη να ξεκουραστώ, παρά να θριαμβολογήσω.