Ζ. η καταδίκη

ΑΝΤΙΔΕΣΠΟΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Χριστός: « Οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών, υμείς δε ουχ’ ούτως»!
ΓΕΝΑΡΗΣ-ΜΑΡΤΗΣ 1986 , ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 6

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ

1.δολοφονικό ιδιοσκεύασμα…

Με αφορμή τον διωγμό εναντίον του ‘Α.Α.’, πενήντα και πλέον πνευματικοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η αείμνηστη ΄Ελλη Αλεξίου, με πρωτοβουλία του επίσης αειμνήστου Αντιπροέδρου της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Γιώργο Καρανικόλα, απευθύνονται στον Υπουργό Δικαιοσύνης και καταδικάζουν το καθεστώς της δεσποτοκρατίας, με το παρακάτω υπόμνημα, του οποίου παραθέτουμε απόσπασμα:

Κύριε Υπουργέ

«……..Δεν γνωρίζουμε, αν τα ψέματα, που λένε οι δσποτάδες είναι ιερά και άγια.΄Όπως χαρακτηρίζονται και άλλα πολλά, που έχουν σχέση με την…αγιοσύνη τους.
Πάντως η αλήθεια του Θεού είναι πως το δεσποτικό κατηγορητήριο εναντίον του παπα- Ηλία είναι ψευδέστατο! Γεγονός που σημαίνει ότι ανήκει στα καθιερωμένα εκείνα ιδιοσκευάσματα, με τα οποία οι φαρισαίοι κάθε εποχής δολοφονούν τους αγωνιστές… Ανάλογο με κείνο, που χρησιμποίησαν οι αρχιερείς των Εβραίων, για να δολοφονήσουν το Χριστό…..»!

2.ανίερη επίθεση

Αλλά και οι πασίγνωστοι για τους αντιδεσποτικούς και κοινωνικούς τους αγώνες: Παπα- Σταύρος Παπαχρήστος, θεολόγος και νομικός και ο Μιχάλης Αναστασιάδης, Τμηματάρχης-τότε- του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, ποιητής , απηύθυναν προς τον ημερήσιο τύπο το μήνυμα συμπαράστασης, που αποσπασματά του ακολουθούν:
«Ο συναγωνιστής μας ιερέας Ηλίας Υφαντής, πρωτοπόρος στους αγώνες της ορθοδοξίας και του λαού μας δέχτηκε μια ανίερη επίθεση απ’ την Ιερά Σύνοδο.
Οι καταδικασμένοι στη συνείδηση του λαού συνοδικοί, που σκάλωσαν ερήμην του στους υψηλούς θώκους, απ’ τους οποίους βασανίζουν την Εκκλησία και πριονίζουν το κύρος της, αντιστρέφοντας το λόγο του «Α.Α» και ταυτίζοντας την Εκκλησία με τα πρόσωπά τους, ξεκίνησαν μια ύπουλη εναντίον του εκστρατεία….
Επειδή στο πρόσωπο του παπα- Ηλία διώκεται η ζωντανή Εκκλησία, που είναι δεμένη με την ιστορία και τη μοίρα του λαού μας, εμείς οι σύντροφοί του στους κοινωνικούς αγώνες, δηλώνουμε ότι θεωρούμε χρέος τιμής να σταθούμε στο πλευρό του, μέχρι την πλήρη δικαίωσή του. Στην Ιερά Σύνοδο της δεσποτικής τυραννίας θα αντιτάξουμε την Ιερά Σύνοδο του απροσκύνητου κλήρου και λαού.
Τους καλόυμε να αναλογιστούν τις ευθύνες τους, να σταματήσουν τον κατήφορο και να αφουγκραστούν τα μηνύματα των καιρών για την κάθαρση και τον εκδημοκρατισμό της Εκκλησίας.
Γιατί σε λίγο θα τους πνίξει και η φωνή του λαού και η οργή του θεού.
Κάτω τα χέρια απ’ τον παπα- Ηλία»!

3.το μέγιστο μάθημα

Αλλά και η ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των καθηγητών, αποτείνεται στους Υπουργούς Δικαιοσύνης και Παιδείας με υπόμνημα, του οποίου αποσπάσματα παραθέτουμε:
« Το μέγιστο απ’ όλα τα μαθήματα, που γεννήθηκαν σ’ αυτόν τον τόπο και γράφτηκαν σ’ ολάκερη τη Γη με το αίμα εκατομμυρίων αγωνιστών είναι το μέθημα της Δημοκρατάς.
Και είναι αυτό ακριβώς, που περισσότερο από κάθε άλλο οι ΄Ελληνες εκπαιδευτικοί διδάσκουμε στα παιδιά του ελληνικού λαού. Και δεν το διδάσκουμε απλώς. Αλλά αγωνιζόμαστε κιόλας να το μεταβάλλουμε σε βίωμα και πραγματικότητα ολάκερης της ελληνικής κοινωνίας.
Γι’ αυτό μας πικραίνει αφάνταστα και μας απογοητεύει το γεγονός ότι το ύψιστο μάθημα της δημοκρατίας αντιμετωπίζεται συχνά σαν κοινό έγκλημα από τους νόμους της Δημοκρατικής Πολιτείας: Χαρακτηριστικό παράδειγμα σχετικά αποτελεί η περίπτωση του συναδέλφου μας παπα- Ηλία Υφαντή, καθηγητή στο 7ο Λύκειο Περιστερίου, ο οποίος στις 22 Μαϊου δικάζεται για «περύβριση εκκλησιαστικής αρχής».
Ο διωγμός αυτός του συναδέλφου μας δημιουργεί για μας και το σύνολο πιστεύουμε των εκπαιδευτικών ένα μεγάλο και πολύπλευρο πρόβλημα ηθικής τάξεως και δημοκρατικής δεοντολογίας: Πώς είναι δυνατόν, δηλαδή, εμείς οι εκπαιδευτικοί να διδάσκουμε από το ένα μέρος το μάθημα της δημοκρατίας κι από το άλλο να διωκόμαστε για τους δημοκρατικόυς μας αγώνες;
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση: Πώς είναι δυνατόν να εμπνεύσουμε στους νέους και την παραμικρή έστω συμπάθεια απένεντι στην Εκκλήσία; Όταν είναι ταυτισμένη στη συνείδησή τους με το αντιδραστικό κατεστημένο της εκκλησιαστικής Διοίκησης. Το οποίο στο σύνολό του σχεδόν ταυτίστηκε με τη Χούντα του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη. Αλλά και βρίσκεται παντού σε διαμετρική αντιθεση με τη δημοκρατική συνείδηση του ελληνικού λαού και το φιλελεύθερο πνεύμα του Ευαγγελίου.
Κι ακόμη πιο πέρα: Πώς μπορεί η δημοκρατική Πολιτεία να έχει κατοχυρωμένα νομικά τα αντιλαϊκά προνόμια του αναχρονιστικού αυτού καθεστώτος;

Κύριοι Υπουργοί

Την αλλοπρόσαλλη αυτή και αντιφατική πραγματικότητα, εμείς οι εκπαιδευτικοί, ως πνευματικοί λειτουργοί, αδυνατούμε να την κατανοήσουμε.
Γι’ αυτό συνεπείς προς το πνεύμα της δημοκρατίας συμπαριστάμεθα στο διωκόμενο συνάδελφό μας και καταδικάζουμε την εκκλησιαστική Διοίκηση, η οποία προσπαθεί να φέρει στο καταμεσήμερο της δημοκρατίας τα μεσάνυχτα του Μεσαίωνα και να μεταβάλλει την ελληνική δικαιοσύνη σε Ιερή Εξέταση»…

4.το 7ο Λύκειο

Το παραπάνω υπόμνημα προσυπέγραψαν και οι καθηγητές και οι μαθητέςτου 7ου Λυκείου Περιστερίου.
΄Όμως πέρα απ’ την υπογραφή του υπομνήματος, ολόψυχη ήταν και η παραπέρα συμπαράσταση τους.
Οι οποίοι κήρυξαν 3ωρη αποχή από τα μαθήματα και παρευρέθηκαν σχεδόν σύσσωμοι στην πρώτη φάση της δίκης(3-3-86).
Η παρουσία τους εντυπωσίασε και σχολιάστηκε ευμενέστατα απ’ τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο όλων των αποχρώσεων…

5. κλήρος και λαός

Δεν ήταν μόνο καθηγητές και μαθητές που παραβρέθηκαν στο δικαστήριο. ΄Ηταν και πολλοί άλλοι: κληρικοί και λαϊκοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, γνωστού και άγνωστοι…

Ο ΤΥΠΟΣ

Και ο Τύπος ημερήσιος και περιοδικός συμπαρίσταται στον ‘Α.Α.’ και καταδικάζει τη δεσποτοκρατία:

1. το προσωπείο

Ο κ. Χρίστος Θεοχαράτος μαστιγώνει ανελέητα στο «Εθνος» τους «Πρίγκηπες της χλιδής και της ραστώνης».
«Ο παπα- Υφαντής, γράφει την αλήθεια, τονίζει ο κ.Χρίστος Θεοχαράτος. Και ακριβώς, επειδή αυτή η αλήθεια αφορά τους δεσποτάδες κι όχι την Εκκλησία (την οποία αποτελούν κλήρος και λαός) δεν διαπράττει ούτε αμέσως ούτε εμμέσως το αδίκημα της «περιύβρισης εκκλησιαστικής αρχής». Απλώς στηλιτεύει τους δεσποτάδες. Οι οποίοι ταύτισαν τους εαυτούς τους με την «εκκλησιαστική αρχή» και προσέφυγαν στα κοσμικά δικαστήρια, με προφανή σκοπό, αφενός να τιμωρήσουν τον «αυθάδη» φτωχόπαπα, που τόλμησε να αμφισβητήσει την αυθεντία τους και αφετέρου να κλείσουν το αγωνιστικό εφημαριδάκι, που συνεχώς τους τραβούσε το προσωπείο….»!

2. σφετεριστές…

Ο π. Χαράλαμπος Λιάρος χαρακτηρίζει στον «έλεγχό» του την παραπομπή του «Α.Α» στα κοσμικά δικαστήρια σαν άστοχη ενέργεια.

«Εμείς γράψαμε και συνεχώς γράφουμε ότι η σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας, οι επίσκοιποι κακοποιούν ασύστολα το Ευαγγέλιο και παραβιάζουν αδίστακτα το Κανονικό Δίκαιο. Μένουν ανομιμοποίητοι σφετεριστές στην εξουσία και μοιχεπιβάτες στον επισκοπικό θρόνο με την αναγκαστική τους αγαμία…». Για να καταλήξει ρωτώντας: «΄Υστερα απ’ όλα αυτά μπορείτε να λέτε ότι στέκεστε ‘ εις τύπον και τόπον Χριστού»;

3.παπική κενοδοξία

Ο Θεολόγος και κοινωνιολόγος κ. Βασίλειος Τσούπρας γράφει στις «Επάλξεις» τα εξής:
“ Εκείνο που πρέπει να μελετηθεί είναι η ορθοδοξότητα του (μηνυτηρίου εναντίον του «Α.Α») εγγράφου της περσινής Δ. Συνόδου. Γιατί το περιεχόμενό του δεν μοσχοβολάει άρωμα ορθοδόξου πολιτείας, αλλά μυρίζει παπική κενοδοξία.
Φαίνεται ότι οι μητροπολίτες μας συγχέουν το διακόνημα του επισκόπου με το αντίχριστο κοσμικό αξίωμα του δεσπότη. Γεγονός που σημαίνει ότι: ΄Η είναι ακατατόπιστοι, οπότε πρέεπει να διαφωτισθούν ή έχουν αλλάξει τρόπο ζωής και πολιτείας. Και αντί για την ορθοδοξία προτιμούν τη σατραπεία, οπότε πρέπει ως αιρετικοί αμέσως να εκδιωχθούν»!…

4.τόλμημα

Ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης ρωτάει στο περιοδικό του «Προβλήματα»:
«Ποα σκοπιμότητα εξυπηρετεί η παραπομπή του «Α.Α» στα κοσμικά δικαστήρια; Δεν έχει η Ιερά Σύνοδος εμπιστοσύνη στη δική της δικαιοσύνη; ΄Η θεωρεί τους κοσμικούς δικαστές «αγίους» μόνο και μόνο, γιατί τυπικά δεν ανήκουν σε αντιχριστιανικό Κράτος;
Ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του (ΣΤ,1) γράφει: «Τολμά κανείς από σας , όταν έχει κάποια διαφορά με άλλον να κρίνεται από εθνικούς δικαστές και όχι από αγίους»; Κι όμως η Αγία και Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας το τόλμησε»!

5.γιορτή

Ο κ. Γαβριήλ Λαμψίδης στο «Εμπρός» της Ξάνθης γράφει μεταξύ άλλων:
«Διάβασα εκτεταμένα κείμενα για τη δικαστική δίωξη κατά του παπα- Ηλία Υφαντή. Και ανέβηκε, όπως λέμε, το αίμα στο κεφάλι μου. Αναζήτησα και βρήκα το τηλέφωνο του παπα- Ηλία. ΄Εχοντας πείρα σ’ αυτά τα ζητήματα, ήταν από τις πρώτες κουβέντες που του είπα: «Θέλω να πεις στους δικούς σου να μην ανησυχούν. Αυτή η δίκη είναι γιορτή για το σπίτι σας. Προσωπικά σε ζηλεύω, για τι τράβηξες επάνω σου τους κεραυνούς των δεσποτάδων. Μην έχετε αγωνία . Συνήγορός σας είναι ο Θεός»!

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Είναι πολλές οι επιστολές που λάβαμε και με τις οποίες καταδικάζεται ο δεσποτισμός. Δημοσιεύουμε ενδεικτικά τρεις:

1.η πηγή των δεινών…

Ο Ιερέας- Λυκειάρχης (αείμνηστος πια) Αντώνιος Αγρέβης απ’ τα Γιάννενα είχε γράψει:
« Η πηγή και η πρώτη αιτία όλων των δεινών και της κακοδαιμονίαςτης Εκκλησίας μας και της κοινωνίας μας- ακόμη και της ανθρωπότητας- είναι ο δεσποτισμός και η άλωση της Εκκλησίας μας απ’ τους κοσμοκαλόγερους και ψευτοκαλόγερους όλων των βαθμών. Αυτός είναι η κύρια αιτία του μεγάλου αποπροσανατολισμού και εκτροχιασμού της Εκκλησίας μας μέσα στην ιστορία.
Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σύμφωνος στο ότι ένας πρέπει να είναι σήμερα ο αγώνας μας: ο αντιδεσποτικός μας αγώνας. Ιδιαίτερα του εφημεριακού κλήρου. Για την επανεφορά της Εκκλησίας μας στην αποστολική και μεταποστολική εποχή. Και πρώτα απ’ όλα από διοικητικής πλευράς.
Αντιδεσποτικός αγώνας και αγώνας για τον χριστιανικό- ευαγγελικό κοινωνισμό νομίζω πως πρέπει να είναι οι δυο κύριοι πόλοι ενός σύγχρονου εκκλησιαστικού- χριστιανικού αγώνας μας»!

2. η μεγάλη πληγή…

Τέσσερις ιεροδιδάσκαλοι από τη Βόρειο Ελλάδα σε κοινή επιστολή τους είχαν γράψει:
«Η μεγάλη πληγή της Εκκλησίας μας είναι το τέρας που ακούει στο όνομα δεσποτισμός. Είναι η τροχοπάδη, για ν’ αναπνεύσει λίγο λευτεριάς αγέρα και η Εκκλησία μας.
Καταρρακώνει την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των κληρικών, στερεί και τα στοιχειώδη ακόμη δικαιώματά τους. Χιλιάδες ιερείς στενάζουν κάτω από τη μπότα του δεσποτισμού, που δεν υπάρχει χειρότερη στον κόσμο. Ας ισχυρίζονται το αντίθετο μερικοί λαϊκοί. Δεν ξέρουν ότι ο δεσποτισμός εκδηλώνεται πραγματικά μόνο στους παπάδες. Αλλά πνίγεται σε στεναγμούς αλαλήτους ο πόνος τους.
Συμπαριστάμεθα ολόψυχα στον άνισο, αλλά δίκαιο αγώνα σας. Δεν μπορούμε όμως για την ώρα να υψώσουμε φανερά τη φωνή μας, δια τον φόβον του δεσποτισμού. Ο δεσπότης, παρά τις οποιεσδήποτε πολιτικοκοινωνικές αλλαγές, έχει ακόμη τεράστιες, τρομερές υπερεξουσίες: Μεταθέτει, κατά βούληση. Κόβει το μισθό με την ποινή της αργίας. Εξευτελίζει και γενικά κάνει ό,τι θέλει τον παπά, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα».

3.η ρίζα του κακού

Ο κ. Γεώργιος Αγιοπετρίτης απ’ τη Ζαγορά Πηλίου γράφει:
«Αν το σκοτάδι ( αιρέσεις,κλπ) ξαπλώνεται επικίνδυνα, δεν φταίει αυτό, αλλά εκείνοι, που πήραν στα χέρια τους την διαχείριση του φωτός. Που το τοποθέτησαν «υπό τον μόδιον» και σκοτείνιασε ο τόπος.
Είναι πολλοί αυτοί που σαν το Γέρο του Μωριά δακτυλοδεικτούν τη ρίζα του κακού. Και ρίζα του κακού δεν είναι άλλη απ’ την επάρατη δεσποτοκρατία. Που διοικεί παράνομα την Εκκλησία. Την απογυμνώνει απ’ τα ηρωικότερα παιδιά της. Και την άφησε μ’ ένα πανάθλιο και ευνουχισμένο ποίμνιο από γριούλες και γερόντια. Το οποίο αποκοιμίζει και αποπροσανατολίζει με δευτερεύοντες αγώνες. Για να μπορεί ελεύθερα να συγκυλίεται και να πορνεύει με τα όργανα του σκότους»!…

Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ

Η 22α Μαΐου ήταν, για μένα, μια αποφράδα ημέρα. Ήταν μια μέρα μεθοδικά επιλεγμένη, για να μου καταφέρουν το καίριο πλήγμα:
Οι μαθητές και λόγω της Διακαινησίμου εβδομάδας, αλλά και λόγω των επικείμενων διαγωνισμών αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα, προκειμένου να παρευρεθούν.
Κι εντούτοις αρκετοί ήταν αυτοί που πήραν μέρος.
Αλλά για να κουραστούν όμως και αυτοί και να φύγουν-πράγμα που δεν έγινε- έσπρωξαν τη δίκη αυτή να γίνει τα… μεσάνυχτα!
Η κούραση απ’ την ολοήμερη αυτή ταλαιπωρία ήταν εξοντωτική και καταλυτική. Κι έτσι όταν ήρθε η ώρα να απολογηθώ μ’ εγκατέλειψε ολότελα το κουράγιο μου. Προδόθηκα απ’ τον εαυτό μου. Και απογοήτευσα ιδιαίτερα κείνους που είχαν πιστέψει ότι θα ήμουνα καταπέλτης εναντίον των κατηγόρων μου.
Κι όμως δεν είχα φοβηθεί. Αφού άλλωστε ξεκίνησα αυτόν τον αγώνα με επίγνωση των οποιωνδήποτε συνεπειών. Απλά μου συνέβη- όσο κι αν φαίνεται παράδοξο- αυτό που συμβαίνει στους μαθητές, που «σταματάει το μυαλό τους», όταν καλούνται να πούνε το μάθημά τους. Ίσως λόγω της ολοήμερης ταλαιπωρίας
Σίγουρα πάντως το πάθημά μου αυτό με μείωσε ηθικά όχι μόνο έναντι των μαθητών μου και των συναδέλφων μου, αλά και έναντι των κατηγόρων μου…
Και έκαμε ευκολότερη την προαποφασισμένη-όπως πιστεύω-δυσμενή κρίση των δικαστών εναντίον μου…
Και ίσως, στο βάθος, αυτό να ήταν ακριβώς, που, περισσότερο κι απ’ την κούραση και την ταλαιπωρία, με κατέβαλε:
Η ενδόμυχη πίστη,δηλαδή, πως ό,τι και να’ λεγα η καταδίκη μου ήταν δεδομένη.

Στην ανάλογη περίπτωση ο Χριστός είχε σιωπήσει. Αφού δεν θα είχε κανένα νόημα η προσπάθεια υπεράσπισης του εαυτού του, γι’ αυτούς που είχαν προαποφασισμένη την εξόντωση του….
Για να γίνει περισσότερο κατανοητό, ότι η καταδίκη μου ήταν δεδομένη και προαποφασισμένη, θα αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό σημείο της αγόρευσης του εισαγγελέα:
«Δεν έχει σημασία, είπε ο εισαγγελέας, αν ο κατηγορούμενος λέει την αλήθεια. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι, με βάση το νόμο, είναι ένοχος»…
Εδώ αποκαλύπτεται όχι απλώς η απόκλιση, αλλά η κατά μέτωπο σύγκρουση του νόμου με την ηθική.
Η αφετηρία του δικού μου αγώνα ήταν ηθική και πνευματική. Η αφετηρία του καταδιωκτικού σεναρίου των κατηγόρων μου ήταν νομική. Και όχι μόνο.
Γιατί πίσω απ’ τη νομιμοφάνεια της δίωξης υπήρχε η απόφαση για την με κάθε τρόπο συντριβή μου:
Οι Εβραίοι, στο Πραιτώριο, φωνάζουν:
«Άρον άρον σταύρωσον αυτόν»!
Και ο Πιλάτος τους ρωτάει:
«Μα τι κακό έκαμε»!
Και κείνοι αποκρίνονται: «Εμείς νόμο έχουμε, και σύμφωνα με το δικό μας το νόμο οφείλει να πεθάνει»!
Στην περίπτωση αυτή το δίκιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο, η αλήθεια και το ψέμα δεν έχουν καμιά σημασία.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ένας άνθρωπος πρέπει να βγει από τη μέση. Και αυτό πρέπει να συμβεί με κάθε τρόπο.
Δηλαδή: η ηθική του Χίτλερ. Που συνήθιζε να λέει:
«Έχουμε περισσότερους από έναν τρόπους, για να εξοντώνουμε τους αντιπάλους μας”!

Και ακριβώς στη δική μου περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν περισσότεροι από έναν τρόποι, για να μου κλείσουν το στόμα:

Θυμούμαι πως μου τηλεφωνούσαν διάφορα εγκάθετα καθάρματα, για να με απειλήσουν πως, αν δεν σταματούσα την έκδοση του «Α.Α», θα με κατέστρεφαν…

Αλλά υπήρχε και η άλλη πλευρά:

Μου τηλεφωνούσαν διάφορες «αιθέριες» υπάρξεις στο στυλ των ροζ τηλεφωνημάτων, και μου ζητούσαν άρον- άρον να με γνωρίσουν από κοντά και να μου εκφράσουν τον απέραντο θαυμασμό τους…

Και βέβαια αυτοί και αυτές δεν τα έκαναν αυτά από δική τους πρωτοβουλία…

Και αν αναλογισθούμε ποιοι σκηνοθετούσαν αυτά τα επαίσχυντα παρασκήνια, καταλαβαίνουμε το μέγεθος της σήψης και της διαφθοράς αυτών των ανθρώπων.

Παρότι όμως ουσιαστικά δεν απολογήθηκα θα ήθελα να αναφερθώ στο σχεδίασμα της απολογίας που είχα προετοιμάσει. Κι αυτό θα το κάμω, επειδή ακριβώς μέσα σ’ αυτή την «απολογία» βρίσκεται, σε μεγάλο βαθμό, το κλειδί και η απάντηση για την υπόθεση αυτής της δίκης:

Η «ΑΠΟΛΟΓΙΑ»:

Κατηγορούμαι ότι με τον «Α.Α’ περιυβρίζω τη «νόμιμη εκκλησιαστική αρχή». Δηλαδή τους επισκόπους . Οι οποίοι «ίστανται εις τύπον και τόπον Χριστού».΄Ότι προσβάλλω την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και σκανδαλίζω τις συνειδήσεις.
Προκαλώ τον οποιονδήποτε να ψάξει και να βρει, στον «Α.Α», έστω και μια λέξη, έστω και τον παραμικρότερο υπαινιγμό σε βάρος της ορθόδοξης Χριστ. Πίστης, της Εκκλησίας και των επισκόπων της.
Ο «Α.Α» απόλυτα συνεπής προς τον τίτλο του αναφέρεται στο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Και το κάνει αυτό, ακριβώς, για να υποστηρίξει την ορθόδοξη πίστη, την Εκκλησία και τους επισκόπους της. Και να τους προφυλάξει απ’ την πηγή των σκανδάλων, που είναι η δεσποτοκρατία.
΄Όμως στο σημείο αυτό θα μπορούσε κάποιος εύλογα να ρωτήσει: «Δεν είναι οι δεσποτάδες η Εκκλησία»;
Και η σαφής και κατηγορηματική απάντηση είναι:
«Αναμφισβήτητα: ΌΧΙ”!
Οι δεσποτάδες δεν είναι η Εκκλησία, όπως συνηθέστατα λέγεται και πιστεύεται.
Το γεγονός ότι έχει καθιερωθεί μια τέτοια αντίληψη, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει την ταυτότητα της Εκκλησίας με τους δεσποτάδες. Δείχνει μόνο το μέγεθος της αλλοίωσης, που έχουν υποστεί οι αξίες και οι θεσμοί της Εκκλησίας.
Εκκλησία, όπως γνωρίζουμε από την κλασσική αρχαιότητα είναι το σύνολο των πολιτών. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το σύνολο των χριστιανών.
Και μ’ ένα λόγο:
Η Εκκλησία είναι δημοκρατία. Και δεν μπορούμε να μιλάμε για εκκλησία των δεσποτάδων, όπως δεν μπορούμε να μιλάμε και για δημοκρατία των τυράννων.
Ο δεσποτισμός είναι η άρνηση και ο θάνατος της Εκκλησίας. ΄Όπως ακριβώς και η δικτατορία είναι η άρνηση και ο θάνατος της δημοκρατίας.
Αλλά μήπως οι δεσποτάδες είναι η «εκκλησιαστική αρχή»;
Για να είναι εκκλησιαστική αρχή, πρέπει να εκλέγονται από την Εκκλησία και να διοικούνε με βάση τις αρχές της Εκκλησίας.
Και μία απ’ τις βασικές αρχές της Εκκλησίας είναι η ελευθερία. Είναι γνωστό το «ει τις θέλει» του Χριστού.
Ρωτάμε,λοιπόν:
Ρωτάνε σήμερα οι δεσποτάδες, αν τους θέλει ο λαός της επαρχίας τους; Ρωτάνε, αν θέλει η ενορία τον παπά, τους επιτρόπους ή το νεωκόρο, που ο δεσπότης διορίζει;
Όταν οι μαθητές του Χριστού μάλωναν για τα πρωτεία της εξουσίας, ο Χριστός τους αποπήρε και τους είπε:
«Οι κοσμικοί άρχοντες καταδυναστεύουν και καταπιέζουν το λαό. Εσείς όμως δεν θα κάνετε το ίδιο»! Δηλαδή ο Χριστός καταδικάζει κάθε είδος εξουσιαστικής τάσης.
Κι όμως οι δεσποτάδες δεν κάνουν απλώς τα ίδια, αλλά κάνουν και χειρότερα απ’ τους κοσμικούς άρχοντες. Σε σημείο μάλιστα που η Εκκλησία να μοιάζει περισσότερο από κάθε άλλο καθεστώς με το απαρτχάϊντ της Ν. Αφρικής:
Το δικαίωμα του εκλέγεσθαι στο βαθμό του επισκόπου, το έκαμαν αποκλειστικό δικαίωμα της κάστας των αγάμων. Ενώ το δικαίωμα του εκλέγειν για όλους τους λειτουργούς της Εκκλησίας, το έκαμαν δικό τους προνόμιο.
Όσο για το λαό; Τον θεωρούν αιωνίως ανώριμο και τον έχουν θάψει επ’ αόριστον στο ΓΥΨΟ της στέρησης των εκκλησιαστικών του δικαιωμάτων, εδώ και αιώνες.
Το μόνο δικαίωμα που του αναγνωρίζουν είναι να πληρώνει απ’ τη γέννησή του, μέχρι και πέρ’ απ’ τον τάφο και να προσφέρει, για να κάνουν οι δεσποτάδες την μεγάλη και πολυτελή ζωή.Κι όμως βασικό χαρακτηριστικό της χριστιανικής ελευθερίας είναι να εκλέγουν οι χριστιανοί όλους τους λειτουργούς της Εκκλησίας.
΄Η μήπως δεν είναι έτσι;
Τον αντικαταστάτη του Ιούδα οι απόστολοι τον εξέλεξαν μαζί με το λαό.Και τους εφτά διακόνους ανέθεσαν στο λαό,για να τους εκλέξει.Κι αυτό γινόταν στους τρεις πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Και στην Εκκλησία της Κύπρου γινόταν ακόμη και μέχρι τώρα τελευταία. Αλλά και δω στην Ελλάδα γινόταν για ένα χρονικό διάστημα (1920- 1954) για τους παπάδες.
Ο δημοκρατικός χαρακτήρας της Εκκλησίας αλλοιώθηκε, αφότου οι αρχιερείς απόχτησαν την υποστήριξη της κρατικής εξουσίας. Τότε αφαίρεσαν από το λαό τα δημοκρατικά του δικαιώματα και τα σφετερίστηκαν οι ίδιοι. Τότε η ιεραρχία έγινε ιεροκρατία και κληρικοκρατία, δηλαδή, δεσποτοκρατία.
Κι ενώ στα χρόνια του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας ο εκκλησιαστικός δεσποτισμός βρισκόταν σε αρμονία με τον κρατικό δεσποτισμό, σήμερα βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το δημοκρατικό πολίτευμα.
Αποτελεί πρόκληση και σκάνδαλο και την τραγικότερη ειρωνεία στην παγκόσμια ιστορία το γεγονός ότι: Η μεν κοσμική πολιτεία κυβερνιέται εκκλησιαστικά(=δημοκρατικά), η δε Εκκλησία κυβερνιέται κοσμικά. Και μάλιστα να έχει το χείριστο απ’ τα κοσμικά πολιτεύματα, που είναι η τυραννία.
Είναι όμως ανάγκη να αναφερθούμε και σε μια άλλη αρχή της Εκκλησίας: τη δικαιοσύνη.
Και πρώτα στην κοινωνική δικαιοσύνη.
Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται χαρακτηριστικά:
«Είχαν όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και κανένας δεν έλεγε για τίποτε ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του».
Δεν υπάρχει σε όλες τις εποχές κλασσικότερη έκφραση της δημοκρατίας, αλλά ούτε και ιδανικότερη κοινωνική πραγματικότητα.
Ας συγκρίνουμε την Εκκλησία αυτή με την εκκλησία των δεσποτάδων:
Από το ένα μέρος ο χορός των εκατομμυρίων κι από το άλλο ο λαός, που πένεται και πεινά:
Οι δεσποτάδες ορκίζονται ακτημοσύνη. Κι όμως διαθέτουν βίλες και διαμερίσματα και πολυκατοικίες. Όταν οι πολύτεκνοι δεν έχουν ένα κεραμίδι, για να στεγάσουν τις πολυμελείς οικογένειές τους.
Και γίνεται λόγος για την (λεγόμενη) εκκλησιαστική περιουσία, όταν οι ακτήμονες δεν έχουν ένα στρέμμα γης, για να φκιάσουν έναν κήπο.
Κι ενώ οι δεσποτάδες ενδύονται πορφύραν και βύσσον με στολές εκατομμυρίων, οι φτωχοπαπάδες δεν μπορούν σε ολάκερη της ζωή τους ν’ αλλάξουν το ίδιο πεπαλαιωμένο και μπαλωμένο ράσο.
Αλλά υπάρχει και η δικαστική εκκλησιαστική δικαιοσύνη:
Που οι ίδιοι οι δεσποτάδες την έχουν χαρακτηρίσει κυκλώπεια. Και χειρότερη από εκείνη των Σαρματών και των Σκυθών. Και αναφέρομαι σε δύο περιπτώσεις:
1. Ο δεσπότης μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μηνυτής και δικαστής των παπάδων( εισαγγελέας- δικαστής).Και
2. Αν ο δεσπότης εγκληματήσει σε βάρος του παπα, ο παπάς δεν μπορεί να προσφύγει στη δικαιοσύνη, χωρίς την άδεια του δεσπότη.
Με άλλα λόγια οι δεσποτάδες πραγματοποίησαν το ιδεώδες της νιτσεϊκής ηθικής:
Έγιναν,δηλαδή, νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους.

Και, ύστερα απ’ τα όσα είπαμε, τίθεται το ερώτημα:
Είναι οι δεσποτάδες επίσκοποι; Είναι εκκλησιαστική αρχή; Είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού»; Τίποτε και σε καμιά περίπτωση δεν είναι.
΄Όπως δεν ήταν και ο Παπαδόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας:
Πρώτον, γιατί δεν εκλέγονται από την Εκκλησία. Και :
Δεύτερον, γιατί καταπατούν τις αρχές της Εκκλησίας.
Εκκλησιαστική αναρχία είναι. Αντιποίηση εκκλησιαστικής αρχής είναι. Περιύβριση των θεμελιωδών αρχών της Εκκλησίας. Αλλά και των αιωνίων αρχών, πάνω στις οποίες στηρίζεται ο πανανθρώπινος πολιτισμός.
Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να ήταν περισσότερο η ενσάρκωση της ύβρης από το καθεστώς της τυραννίας!
Και με την αρχαιοελληνική, αλλά και με την χριστιανική έννοια…
Γιατί πιο άλλο καθεστώς τοποθετεί αλαζονικά και εωσφορικά τα προνόμια και τα συμφέροντα των λίγων πάνω από τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των πολλών;
Η «ύβρις» αυτή έχει καταδικαστεί απ’ τη δημοκρατική συνείδηση και την ελληνική και την πανανθρώπινη.
Εκατομμύρια ανθρώπων και δισεκατομμύρια αγωνίστηκαν εναντίον της.
Εναντίον αυτής της ύβρης αγωνίστηκε και ο Χριστός.
Αυτήν μαστίγωσε με τα περίφημα “ουαί” του. Με τα οποία καταδίκασε την υποκρισία, την αδικία, την στρεψοδικία και την δολοφονική ννοοτροπία του θρησκευτικού και νομικού κατεστημένου της εποχής του. Με αποτέλεσμα να προκαλέσει την εγκληματική τους αγανάκτηση και να οδηγηθεί στο σταυρό.
Εναντίον αυτής της ύβρης αγωνίζομαι και ο υποφαινόμενος. Εναντίον αυτής της ύβρης που παρουσιάζεται σαν υποστηρικτής της Εκκλησίας, την οποία έχει καταργήσει. Σαν υποστηρικτής της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, που με όλες της τις δυνάμεις την πολεμάει. Σαν υποστηρικτής του λειτουργήματος του επισκόπου. Που όχι μόνο το έχει καταργήσει με την δεσποτική τυραννία, αλλά το έχει εξευτελίσει κιόλας με το βίο και την πολιτεία της.
Εναντίον τέλος της ύβρης που είναι η πηγή και η ρίζα όλων των σκανδάλων. Και η οποία για όλους αυτούς τους λόγους έχει καταδικαστεί οριστικά και τελεσίδικα στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Οφείλω όμως μπροστά στο Ευαγγέλιο, που είναι ο καταστατικός χάρτης της Αλήθειας, αλλά και μπροστά στην εικόνα του Χριστού, που είναι η ενσάρκωση της αλήθειας και της δικαιοσύνης να επισημάνω ότι:
Δυστυχώς η ύβρη αυτή, το έγκλημα και το κακούργημα σε βάρος των ανθρώπων και της ανθρωπότητας-ο δεσποτισμός- που έχουν καταδικάσει οι άνθρωποι όλων των τόπων και των εποχών, που έχει καταδικάσει ο ελληνικός λαός με τον πολιτισμό και την ιστορία του, το υποστηρίζουν οι νόμοι της δημοκρατικής πολιτείας.
Δυστυχώς οι νόμοι της δημοκρατικής πολιτείας θέλουν το πολίτευμα της Εκκλησίας δικτατορικό.
Θέλουν να έχει η Εκκλησία ένα βάρβαρο και μεσαιωνικό καθεστώς.
Θέλουν το πολίτευμα της Εκκλησίας να είναι σαν το χείριστο εγκόσμιο πολίτευμα, που είναι το απαρτχάϊντ των ρατσιστών της Ν.Αφρικής.
Θέλουν τον παπά να είναι στην κατάσταση του είλωτα και του μουζίκου.
Και τον χριστιανικό λαό στην κατάσταση των δουλοπάροικων της μεσαιωνικής κοινωνίας. Τον θέλουν να συντηρεί πλουσιοπάροχα το καθεστώς της δεσποτοκρατίας, χωρίς ο ίδιος να έχει εκκλησιαστικά δικαιώματα.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η πραγματικότητα δεν είναι στις προθέσεις της δημοκρατικής πολιτείας, αλλά οφείλεται στις εισηγήσεις των εκπροσώπων της δεσποτοκρατίας.
Οποιαδήποτε όμως κι αν είναι η αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως το σίγουρο είναι ότι μ’ αυτούς τους νόμους η Εκκλησία είναι καταδικασμένη σε θάνατο.
Αλλά, όπως είπε ο Χριστός: «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»!
Γιατί, πάνω απ’ τους ανθρώπινους νόμους, υπάρχουν οι αιώνιοι άγραφτοι και απαράγραπτοι νόμοι. Πάνω στους οποίους στηρίζεται η Εκκλησία..Και όσες φορές κι αν δολοφονηθεί, άλλες τόσες θα ξανανασταίνεται.
Απέναντι σ’ αυτούς-τους άγραφους- νόμους προσπάθησα ο υποφαινόμενος να κάμω το καθήκον μου. Και αυτούς επικαλούμαι . Έχω ήρεμη τη συνείδηση. Κι από κει και πέρα ο καθένας ας αναλάβει τις δικές του ευθύνες»

Αυτή ήταν η απολογία, που όμως, όπως προανέφερα, δεν εκφωνήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου.
«Τιμή, λέει ο Καβάφης, σ’ αυτούς που στη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες. Κι ακόμη πιότερη τιμή τους πρέπει, όταν γνωρίζουν- και πολλοί γνωρίζουν- ότι ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα φανούν».
Όπως φαίνεται εμένα δεν «μου πρέπει η πιότερη τιμή».
Γιατί η εσωτερική μου όραση δεν μου επέτρεψε στην περίπτωση αυτή να ιδώ πέρ’ απ’ την προδοσία των Εφιαλτών και την κυριαρχία των Μήδων…

Εν πάση περιπτώσει, η ετυμηγορία του Δικαστηρίου ήταν 10μηνη φυλάκιση, με δυνατότητα εξαγοράς.
Αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να την εξαγοράσω, αλλά αποφασισμένος να πάω στη φυλακή.
Παρενέβησαν όμως οι δικηγόροι μου, οι οποίοι ζήτησαν αναστολή εκτελέσεως της ποινής, που την αποδέχτηκε το Δικαστήριο. Και στη συνέχεια άσκησαν έφεση, της οποίας η εκδίκαση ορίστηκε για τις αρχές Σεπτεμβρίου.
Και πάλι σε περίοδο, κατά την οποία δεν λειτουργούσαν τα σχολεία. Έτσι ώστε ν’ αποφευχθεί ο σκόπελος της παρουσίας των μαθητών…

Μεταξύ της πρωτόδικης απόφασης και του εφετείου μεσολάβησε το 7ο φύλλο του « Α.Α.»: